Μετριότητα

Πέτυχα πολύ προσφάτως ένα ρητό που μου άρεσε πολύ. Έχει να κάνει με τη μετριότητα.

"Η μέλισσα πετάει από το ένα άνθος στο άλλο. Η μύγα κολλάει στην κοπριά."

Δε θέλει σκέψη. Το μυαλό κάνει αυτομάτως τη σύγκριση. 

Οι μέλισσες είναι ένα πραγωγικό και ακούραστο είδος. Η μέλισσα παράγει το μέλι, μια τροφή που παρεμπιπτόντως δε χαλάει ποτέ, και χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Είναι έξυπνο ζώο. Οι μέλισσες έχουν ένα είδος "χορού" ώστε αν μια μέλισσα βρει το κατάλληλο μέρος για να τρυγήσουν το νέκταρ των λουλουδιών, το "χορευτικό" της πέταγμα δίνει στις υπόλοιπες μέλισσες τις ακριβείς συντεταγμένες. Επίσης έχουν ένα απαράβατο ιεραρχικό σύστημα. Έχουν τη Βασίλισσα μέλισσα, τις εργάτριες και τους κηφήνες. Κάθε τάξη αναλαμβάνει τα καθήκοντά της και όλα κυλούν οργανωμένα και αρμονικά. Τέλος, συμβάλλουν στην γονιμοποίηση λουλουδιών και φυτών και συνεπώς στη διαιώνιση μέρους της χλωρίδας.

Οι μύγες, από την άλλη, είναι εντελώς διαφορετικές. Είναι ανόητες, χαοτικές, άχρηστες, αφήνουν τα αυγά τους σε επιφάνειες που βρίσκονται σε αποσύνθεση και ακόμα και όταν τρώνε το κάνουν σε δύο κινήσεις (πρώτα ρίχνουν σίελο στο όποιου είδους φαγητό είναι αυτό που πρόκειται να καταναλώσουν, για να διαβρωθεί και ύστερα το ρουφάνε μέσω της προβοσκίδας τους), ενώ βρίσκονται μονίμως σε μέρη βρωμερά, σάπια και με κόπρανα. Το μόνο που κάνουν με επιτυχία είναι η εξαιρετικά γρήγορη αναπαραγωγή τους. Φαινομενικά, δεν έχουν κάποιον σκοπό ύπαρξης πέρα από το να ενοχλούν.

Οι μύγες είναι η μετριότητα. Η μέλισσα είναι το κάτι παραπάνω. 

Οι άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουν την τάση να θέλουν να ομαδοποιούνται και να αντιγράφουν ο ένας τον άλλον, καταλήγοντας τελικά να μη διαφέρουν πολύ ο ένας από τον άλλο. Οι περισσότεροι δεν έχουν φιλοδοξίες ή τα μέσα για να τις πραγματοποιήσουν και καταλήγουν σε έναν αέναο κύκλο άσκοπης αναζήτησης κοπριάς, αποσύνθεσης, φαγητού, αναπαραγωγής.

Οι μέλισσες από την άλλη, αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού. Ένα ποσοστό ανθρώπων που ξέρουν τι θέλουν και βρίσκουν τρόπο να δουλέψουν για αυτό μεθοδικά, με ζήλο και αφοσίωση και κάνοντας ο,τι χρειαστεί για να το πετύχουν και τελικά αφήνουν κάτι πίσω τους ή κάνουν κάτι για το κοινό καλό, ακριβώς όπως οι μέλισσες.

Νομίζω αξίζει να σκεφτούμε γιατί ο κόσμος χωρίζεται σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Δυστυχώς δεν μπορώ να δώσω την απάντηση. Πιστεύω, όμως, στην ύπαρξη των δύο Δέλτα. Διάθεση και Δικαιολογίες. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν τη Διάθεση να ονειρευτούν και να κυνηγήσουν το όνειρό τους, άλλοι έχουν τη Δικαιολογία έτοιμη για να αποφύγουν οποιαδήποτε ευθύνη ή κούραση. Τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του.

ΕΣΥ τί θες να είσαι; Μύγα ή Μέλισσα;


"Η απομίμηση είναι ο φόρος που πληρώνει η μετριότητα στην ιδιοφυΐα" - Ουάιλντ Όσκαρ

Οι Αμυγδαλιές το Ξημέρωμα...

Φεύγοντας από το Παλαιό Φάληρο, πέρασα ένα υπέροχο πρωινό... Έφυγα 5:20 από το σπίτι και περίμενα το τραμ. Ήταν σκοτεινά έξω. Άναψα ένα τσιγάρο και άνοιξα ένα ενδιαφέρον βιβλίο και ξεκίνησα την εισαγωγή. Η ησυχία που "ακουγόταν" ήταν εκκωφαντική. Μου αρέσει η ησυχία. Εκτιμώ τη σιωπή και το σκοτάδι. Αρετές παραμελημένες... Όλα ακούγονται πιο έντονα και οι σκέψεις μου είναι καθαρότερες. Έδιωξα κάτι που ήθελα, αλλά με τυραννούσε... Περίμενα τον πόνο... Δεν ερχόταν. Μέσα μου καλυτέρευα χωρίς να ξέρω το γιατί και χωρίς να το ελέγχω. Ταυτιζόμουν με τους ήρωες ταινίας που έχουν δεινοπαθήσει και στο φινάλε φαίνονται να προχωράνε και κάθε βήμα τους δίνει παραπάνω δύναμη και ευτυχία. Μέσα στη σιωπή ακούστηκε ο ήχος του αναπτήρα που άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Πώς μου αρέσει αυτός ο ήχος! Φύσηξα τον καπνό προς τα πάνω και κοίταξα τον πίνακα που έδειχνε πότε θα περνούσε το επόμενο τραμ. Δεκατρία λεπτά ακόμα. Υπό άλλες συνθήκες θα βαριόμουν και μόνο στην ιδέα. Σήμερα ευχαριστήθηκα το τσιγάρο και τη σιωπή χαζεύοντας τις βρώμικες ράγες μπροστά μου. Αισθανόμουν ανάλαφρη μέσα στο σκοτάδι...

Από το παράθυρο του τραμ χάζευα τη θάλασσα. Φαινόταν δύσκολα, ο ήλιος δεν είχε ακόμα σηκωθεί. Η θάλασσα είναι από τις μεγάλες μου λατρείες. Τόσο αθώα και επικίνδυνη... Ζωογόνα και θανάσιμη... Γαλάζια, μα και μαύρη... Μου αρέσει να βυθίζομαι ολόκληρη μέσα στο νερό, να γίνομαι ένα με αυτό. Αισθάνομαι ότι είναι η φύση μου υγρή. Άλλωστε όλοι από έναν σάκο γεμάτο υγρό γεννιόμαστε. Ζωή μέσα από το νερό. Μακάρι να ήμουν μέσα στη θάλασσα τώρα... Να ένιωθα το νερό να με ακουμπάει παντού και, σχεδόν μαγικά, να με πηγαίνει σε μια άλλη διάσταση, εξωπραγματική... Έναν κόσμο στον οποίο υπάρχουν γοργόνες...

Ξύπνησα από τις σκέψεις μου. Έφτασε στο τέρμα του ο "Αριστοτέλης". Φορτώθηκα τα πράγματά μου και ξεκίνησα για τη γέφυρα. Δεν την ανέβηκα αμέσως, δεν μπόρεσα. Με σταμάτησε ένας υπέροχος ροζ ουρανός με λευκά σύννεφα σε ασύμμετρα σχέδια. Έμεινα εκεί για μερικά λεπτά να τον θαυμάζω. Τράβηξα 3 φωτογραφίες που δυστυχώς αδικούσαν πολύ αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου... Η πρώτη σουβλιά στη μέση μου με τρύπησε σαδιστικά και μάζεψα τα πράγματά μου και ανέβηκα τα σκαλιά ακολουθώντας τη διαδρομή για το τρένο.

Τη διαδρομή από Φάληρο προς Θησείο την είχα κάνει ελάχιστες φορές, πριν αρκετά χρόνια. Ο,τι έβλεπα από τα παράθυρα του τρένου ήταν σαν να το έβλεπα πρώτη φορά και τα περίεργα μάτια μου τραβούσαν νοητηκές φωτογραφίες αχόρταγα. Κάπου στο Μοσχάτο είδα στα αριστερά μου δύο χελιδόνια (δε βλέπεις χελιδόνια κάθε μέρα...) να πετάνε μαζί πάνω από μια αμυγδαλιά... Μου αρέσουν οι αμυγδαλιές... Τα ανθάκια τους είναι γοητευτικά και τέλεια φτιαγμένα... Τα χελιδόνια χόρευαν στον αέρα και στροβιλίζονταν σαν τη σπείρα του DNA. Συνέχισα τη διαδρομή μου μέχρι το Νέο Ηράκλειο χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα.

Έκατσα σε ένα γωνιακό τυροπιτάδικο στην πλατεία του Νέου Ηρακλείου να ξεκουράσω τη μέση μου που με έσκιζε αλύπητα. Ήπια μια ζεστή σοκολάτα και έφαγα ένα κουλούρι με τυρί Philadelphia με μπόλικο σουσάμι και τα ευχαριστήθηκα τόσο πολύ! Συνέχιζε να μου κάνει εντύπωση που ο ανείπωτος πόνος που περίμενα να έρθει δεν είχε εμφανιστεί... Περίμενα μια δυστυχία γνώριμη, που έχω ξαναζήσει, αλλά πάντα πονάει το ίδιο... Δεν εμφανίστηκε. Αντί για αυτό, αισθανόμουν ανακούφιση, μια όμορφη διάθεση και ατέλειωτη όρεξη για ζωή! Απέναντι είχε 2 ανθισμένες αμυγδαλιές, υπέροχες! Τί όμορφα δέντρα... Πέταξε ένα τόσο δα πουλάκι, νομίζω σπουργίτι ήταν, και τα εύθραυστα πέταλα σχημάτισαν μια βροχή πέφτοντας τόσο εύκολα... Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το πουλάκι πέταξε και άφησε άλλη μια βροχή από πεταλάκια που σύντομα θα μαραίνονταν... Ο ήλιος είχε ανεβεί λίγο ψηλότερα. Νομίζω ήταν 7 ή 7:30. Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τη μέρα που είχα απολαύσει τόσο πολύ τα μικρά, απλά, αλλά τόσο όμορφα πράγματα... Απολάμβανα κάθε γουλιά από τη σοκολάτα μου, κάθε τζούρα από τα τσιγάρα μου και χάζευα τον σκύλο που μισοκοιμόταν στο γρασίδι... Έφτασα σε μια κατάσταση σχεδόν θολής νιρβάνας. Είχα χαθεί σε μια απόλαυση που δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω...

Κατά τις 8 ήμουν σπίτι μου. Η μέση μου πονούσε ανελέητα, αλλά δε με ενοχλούσε πια... Πιστεύω στα σημάδια και ήξερα ότι αυτή ήταν η πρώτη μέρα μιας καινούριας ζωής... Έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα ευτυχισμένη...