Βρέθηκα πάλι μετά από πολύ καιρό στη Θεσσαλονίκη...
Από τη στιγμή που βγήκα από το αεροπλάνο έχω ένα αποτυχημένα κρυμμένο πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο...
Ανεβαίναμε συνέχεια μαζί με μια παλιά μου σχέση και την αδερφή του, έχουμε περάσει πολύ όμορφα και σουρεαλιστικά εδώ... Τους θυμάμαι συνέχεια...
Με το που είδα ταξί μπροστά μου (με το που βγήκα από το αεροδρόμιο, δηλαδή) θυμόμουν τη μεθυσμένη ερώτησή της... "Γιατί είσαι μπλε;;;" Και δεν κρύβω πως κάθε φορά που βλέπω ταξί με πιάνει αντανακλαστικά μια αηδία γιατί κάθε φορά την πατάω και το περνάω για κωλάδικο...
Βλέποντας μια πινακίδα προς Ευζώνους θυμάμαι πως του είχα πει μια φορά ότι στρίψαμε λάθος και πάμε προς Ευζώνους και απομακρυνόμαστε από Θεσσαλονίκη και είχε πανικοβληθεί χωρίς να ξέρει ότι οδηγούσε προς τη σωστή κατεύθυνση...
Οι τουαλέτες της εθνικής, τις οποίες εκείνη εξακολουθούσε να αποκαλεί "χημικές" κι ας μην ήταν. Ο Μέγας Ανατολικός στο Αυτοκίνητο... Η μέρα που είχαμε ξεμείνει από λεφτά στον γυρισμό και μασούσαμε τις λαβές από τα γλειφιτζούρια για να απασχοληθούμε και να αργήσουμε να αναζητήσουμε τσιγάρο, γιατί και αυτά ήταν μετρημένα... Μας έβγαζαν - δε μας έβγαζαν για Αθήνα...
Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη λυπήθηκα που δεν μπήκαμε από την πλευρά που μπαίναμε όταν ερχόμασταν όλοι μαζί από την εθνική... Που βλέπαμε το εργοστάσιο της Μαλαματίνας και εκείνος της τραγουδούσε συνθήματα του ΠΑΟΚ αποκαλώντας την πουτάνα του Βορρά και ότι "τη Μαλαματίνα θα'χει πάντα χορηγό"... Χαχαχα! Πόσο έχω γελάσει...
Πινακίδα για Επανομή... Είχαμε κάνει ένα πολύ ωραίο (και ζεστό) βραδινό μπάνιο εκεί... Φυσικά έκατσα στη θάλασσα για ώρες, μέχρι που μου γκρίνιαξαν ότι είναι ώρα να φύγουμε... Πινακίδα για Περαία... Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ πως εκείνη πια ξέρει τη Θεσσαλονίκη καλύτερα από μένα... Συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να μετακομίζει κανείς σε άλλη πόλη... Αλλά αφού τα έχει καταφέρει... Εγώ δεν ξέρω αν θα μπορούσα... Αμφιβάλλω... Όχι ότι έχω σκοπό να το κάνω.
Διόδια... Πόσο γέλιο έχουμε ρίξει με τα διόδια... "Τί σημαίνει "vagina"; Ρωτούσε εκείνος. "Δεν ξέρω, έχω πάρει και το lower, αλλά αυτό δεν το ξέρω" απαντούσε ο υπάλληλος... Μάλλον δε βλέπει τσόντες ο κόσμος... Ή το κρύβει... "Καλέθ γιορτέθ!" Έλεγε εκείνος τα Χριστούγεννα στους υπαλλήλους των διοδίων κάνοντάς τους να χασκογελάνε...
Καυτανζόγλειο. Τη ρωτούσαμε πού είναι και δεν ήξερε... Και την κοροϊδεύαμε χωρίς να ξέρουμε ούτε οι ίδιοι πού είναι, καθώς δεν είμαστε από εδώ. Όχι άδικα, όμως, καθώς οι ατάκες που έχουμε ακούσει από το στόμα της για το ποδόσφαιρο ακόμα μας κάνουν να δακρύζουμε από τα γέλια... "Πώς λέγεται η γραμμή που χωρίζει το γήπεδο ποδοσφαίρου στη μέση;" (μετά από σκέψη) "Ημίχρονο;" Χαχαχα!
Και στην Αψίδα θυμάμαι που είχαμε πάει σε ένα μικρό πανηγύρι... Είχα πάρει κάτι πολύχρωμα πλεκτά γάντια που τελικά κατέληξαν παιχνίδια για τον γάτο μου που λύσσαξε μόλις τα είδε... Είναι το αγαπημένο του παιχνίδι.
Και το σημείο από το οποίο δεν έχω ξαναπεράσει ακόμα, το άντρο της τρέλας, το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε... Εκείνη να περιφέρεται με τα σεντόνια στους διαδρόμους. Εκείνος κι εγώ να στήνουμε αυτί έξω από την πόρτα της. Εκείνος να ρωτάει (με την περιέργεια ακόμα) τί είναι "vagina" τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου, οι οποίοι προσπαθούσαν να κρύψουν το γέλιο τους και του έλεγαν να ρωτήσει εμάς. Η μέρα που εκείνος έμαθε τελικά τί σημαίνει "vagina" μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής ενός φίλου. Τα βογγητά που ακούγαμε τις νύχτες από τα ανοιχτά παράθυρα. Τον αλλοδαπό που τσακωνόταν με φωνές και δε μας άφηνε να κοιμηθούμε και το "Hey! Shut the fuck up!" που έφυγε φωναχτά από το στόμα μου που τον έκανε να κλείσει το παράθυρο και να σκάσει επιτέλους. Το "προφυλακτικό που γεννήθηκε και ήταν αγόρι". Τον τυχερό του ενός λεπτού που έχασε τη ρετσίνα του έξω από το 8ball. Ο Νιόνιος. Το πάρκινγκ έξω από το ξενοδοχείο. Η φοβία της με τους ανελκυστήρες. Η φοβία του να μην πάρει λάθος στροφή οδηγώντας, αν και κατά βάθος είχε μάθει πια τη διαδρομή. Το Disney Channel. Ο Schnappi.
Αααααχ...
Έχουμε περάσει πολύ ωραία εδώ...
Από τη στιγμή που βγήκα από το αεροπλάνο έχω ένα αποτυχημένα κρυμμένο πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο...
Ανεβαίναμε συνέχεια μαζί με μια παλιά μου σχέση και την αδερφή του, έχουμε περάσει πολύ όμορφα και σουρεαλιστικά εδώ... Τους θυμάμαι συνέχεια...
Με το που είδα ταξί μπροστά μου (με το που βγήκα από το αεροδρόμιο, δηλαδή) θυμόμουν τη μεθυσμένη ερώτησή της... "Γιατί είσαι μπλε;;;" Και δεν κρύβω πως κάθε φορά που βλέπω ταξί με πιάνει αντανακλαστικά μια αηδία γιατί κάθε φορά την πατάω και το περνάω για κωλάδικο...
Βλέποντας μια πινακίδα προς Ευζώνους θυμάμαι πως του είχα πει μια φορά ότι στρίψαμε λάθος και πάμε προς Ευζώνους και απομακρυνόμαστε από Θεσσαλονίκη και είχε πανικοβληθεί χωρίς να ξέρει ότι οδηγούσε προς τη σωστή κατεύθυνση...
Οι τουαλέτες της εθνικής, τις οποίες εκείνη εξακολουθούσε να αποκαλεί "χημικές" κι ας μην ήταν. Ο Μέγας Ανατολικός στο Αυτοκίνητο... Η μέρα που είχαμε ξεμείνει από λεφτά στον γυρισμό και μασούσαμε τις λαβές από τα γλειφιτζούρια για να απασχοληθούμε και να αργήσουμε να αναζητήσουμε τσιγάρο, γιατί και αυτά ήταν μετρημένα... Μας έβγαζαν - δε μας έβγαζαν για Αθήνα...
Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη λυπήθηκα που δεν μπήκαμε από την πλευρά που μπαίναμε όταν ερχόμασταν όλοι μαζί από την εθνική... Που βλέπαμε το εργοστάσιο της Μαλαματίνας και εκείνος της τραγουδούσε συνθήματα του ΠΑΟΚ αποκαλώντας την πουτάνα του Βορρά και ότι "τη Μαλαματίνα θα'χει πάντα χορηγό"... Χαχαχα! Πόσο έχω γελάσει...
Πινακίδα για Επανομή... Είχαμε κάνει ένα πολύ ωραίο (και ζεστό) βραδινό μπάνιο εκεί... Φυσικά έκατσα στη θάλασσα για ώρες, μέχρι που μου γκρίνιαξαν ότι είναι ώρα να φύγουμε... Πινακίδα για Περαία... Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ πως εκείνη πια ξέρει τη Θεσσαλονίκη καλύτερα από μένα... Συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να μετακομίζει κανείς σε άλλη πόλη... Αλλά αφού τα έχει καταφέρει... Εγώ δεν ξέρω αν θα μπορούσα... Αμφιβάλλω... Όχι ότι έχω σκοπό να το κάνω.
Διόδια... Πόσο γέλιο έχουμε ρίξει με τα διόδια... "Τί σημαίνει "vagina"; Ρωτούσε εκείνος. "Δεν ξέρω, έχω πάρει και το lower, αλλά αυτό δεν το ξέρω" απαντούσε ο υπάλληλος... Μάλλον δε βλέπει τσόντες ο κόσμος... Ή το κρύβει... "Καλέθ γιορτέθ!" Έλεγε εκείνος τα Χριστούγεννα στους υπαλλήλους των διοδίων κάνοντάς τους να χασκογελάνε...
Καυτανζόγλειο. Τη ρωτούσαμε πού είναι και δεν ήξερε... Και την κοροϊδεύαμε χωρίς να ξέρουμε ούτε οι ίδιοι πού είναι, καθώς δεν είμαστε από εδώ. Όχι άδικα, όμως, καθώς οι ατάκες που έχουμε ακούσει από το στόμα της για το ποδόσφαιρο ακόμα μας κάνουν να δακρύζουμε από τα γέλια... "Πώς λέγεται η γραμμή που χωρίζει το γήπεδο ποδοσφαίρου στη μέση;" (μετά από σκέψη) "Ημίχρονο;" Χαχαχα!
Και στην Αψίδα θυμάμαι που είχαμε πάει σε ένα μικρό πανηγύρι... Είχα πάρει κάτι πολύχρωμα πλεκτά γάντια που τελικά κατέληξαν παιχνίδια για τον γάτο μου που λύσσαξε μόλις τα είδε... Είναι το αγαπημένο του παιχνίδι.
Και το σημείο από το οποίο δεν έχω ξαναπεράσει ακόμα, το άντρο της τρέλας, το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε... Εκείνη να περιφέρεται με τα σεντόνια στους διαδρόμους. Εκείνος κι εγώ να στήνουμε αυτί έξω από την πόρτα της. Εκείνος να ρωτάει (με την περιέργεια ακόμα) τί είναι "vagina" τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου, οι οποίοι προσπαθούσαν να κρύψουν το γέλιο τους και του έλεγαν να ρωτήσει εμάς. Η μέρα που εκείνος έμαθε τελικά τί σημαίνει "vagina" μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής ενός φίλου. Τα βογγητά που ακούγαμε τις νύχτες από τα ανοιχτά παράθυρα. Τον αλλοδαπό που τσακωνόταν με φωνές και δε μας άφηνε να κοιμηθούμε και το "Hey! Shut the fuck up!" που έφυγε φωναχτά από το στόμα μου που τον έκανε να κλείσει το παράθυρο και να σκάσει επιτέλους. Το "προφυλακτικό που γεννήθηκε και ήταν αγόρι". Τον τυχερό του ενός λεπτού που έχασε τη ρετσίνα του έξω από το 8ball. Ο Νιόνιος. Το πάρκινγκ έξω από το ξενοδοχείο. Η φοβία της με τους ανελκυστήρες. Η φοβία του να μην πάρει λάθος στροφή οδηγώντας, αν και κατά βάθος είχε μάθει πια τη διαδρομή. Το Disney Channel. Ο Schnappi.
Αααααχ...
Έχουμε περάσει πολύ ωραία εδώ...
