Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Οι Αμυγδαλιές Μαράθηκαν...

-"Μη μ'αφήνεις, μη"...
-"Έμεινα εδώ"...

Ο Περαστικός. Ο Δάσκαλος. Ο Πατέρας. Ο Φίλος. Ο Σύντροφος.

Ο Τοίχος.

Το σαδιστικό χαμόγελο τρομοκράτησε.
Το βλέμμα ακινητοποίησε.
Φωνή δεν ακούστηκε.
Το μαχαίρι μπήκε στα πλευρά.
Ο πόνος αβάσταχτος.

Τώρα τί;
Τώρα απλά χάνω αίμα...
Εξασθενώ και κοιτάζω το ρολόι μου.
Μετράω την ώρα.
Πόση ώρα θα πάρει;
Πόση ώρα μου μένει;
Πότε θα τελειώσει ο πόνος;

Μοναξιά...

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Δεν Καταλαβαίνω Εσάς που Πάτε και Λέτε σε Υπέρβαρα Άτομα να Αδυνατίσουν

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω εσάς που πάτε και λέτε σε υπέρβαρα άτομα να αδυνατίσουν...

Νομίζετε ότι είναι τόσο εύκολο να χάσει κανείς κιλά; Όλοι ξέρουμε κάποιον που αδυνάτισε. Κι εγώ ξέρω άτομα. Και έχουν γυρίσει ακόμα και τέτοια άτομα και μου είπαν να αδυνατίσω και σε κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν εκείνοι χαίρονταν όταν κάποιος τους έλεγε να αδυνατίσουν! Αλλά και εκείνοι που ήταν υπέρβαροι και αδυνάτισαν νομίζουν ότι μπορούν να το κάνουν όλοι. Ίσως. Αλλά δεν είναι για όλους το ίδιο εύκολο ούτε ζουν όλοι με τους ίδιους παράγοντες και τις ίδιες παραμέτρους και συνθήκες. Ψυχολογικές συνθήκες, καταστάσεις υγείας (πχ προβλήματα με θυρεοειδή) ή οτιδήποτε άλλο. Εγώ, για παράδειγμα, πάσχω από ψυχαναγκαστική και συναισθηματική υπερφαγία. Αυτό, πολύ απλουστευμένα, σημαίνει ότι δεν μπορώ να ελέγξω τι τρώω. Αυτό, όμως, κάποιος που δεν το έχει δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ακριβώς, και είναι πολύ εύκολο να πει "έλα, μωρέ, στο μυαλό σου είναι", "τόσοι και τόσοι το κατάφεραν, γιατί όχι κι εσύ;", "σιγά, απλά το τσιμπολόγημα να κόψεις..." - Εμ, δεν είναι τόσο απλό! Δεν καταλαβαίνετε, λέμε!!! Από τη στιγμή που δεν ξέρετε τι ακριβώς παίζει και δεν το έχετε ζήσει με τον τρόπο που το ζω εγώ και χιλιάδες άλλοι, δεν μπορείτε να παρουσιάζετε τα πράγματα έτσι, γιατί δεν είναι έτσι! Ξέρω πολλοί από εσάς τι σκέφτεστε. "Πφφφ, δικαιολογίες είναι αυτά" - τουλάχιστον το 80% από εσάς θα το σκεφτεί αυτό. Ε, λοιπόν, βουλώστε το. Δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάτε και δεν έχετε κανένα δικαίωμα να το εκμηδενίζετε έτσι. Και στην τελική, αν ήταν όλα τόσο απλά που επειδή κάποιος κατάφερε κάτι, μπορεί να το καταφέρει και ο καθένας με τον ίδιο τρόπο, τότε θα ήμασταν όλοι αδύνατοι, επιτυχημένοι, εκατομμυριούχοι και με τους υπέρτατους γκόμενους / γκόμενες!

Και για να μην ξεχνάμε και το βασικό: Από πού και ως πού θα πεις εσύ, ένας απλός ανθρωπάκος με τα προβλήματά του, τα κόμπλεξ του, τα κολλήματά του, σε έναν άλλον τι να κάνει με τη ζωή του και με το σώμα του; Με ποιό δικαίωμα έρχεστε και μου λέτε να αδυνατίσω; Εγώ σας είπα ποτέ ποιόν να παντρευτείτε ή τί να σπουδάσετε; Σας είπα ποτέ εγώ να χτυπήσετε ένα τατού, να ψηφίσετε συγκεκριμένο κόμμα, να ακούτε συγκεκριμένη μουσική ή να ντύνεστε με συγκεκριμένο τρόπο; Εσείς γιατί έρχεστε και μου λέτε να αδυνατίσω; Από πού και ως πού; Είναι απίστευτη αυτή η λογική σας, δηλαδή! Ακόμα δεν μπορώ να την κατανοήσω, κι ας είναι κάτι που συναντάω τόσα χρόνια! Νομίζετε ότι είναι πράξη "καλοσύνης"; Σε φάση "σ'αγαπάω, μωρέ, για το καλό σου στο λέω να αδυνατίσεις". Εμ δεν είναι! Όταν πηγαίνετε και προσπαθείτε να πείσετε τον άλλον να κάνει κάτι τέτοιο, δεν το κάνετε από "καλοσύνη". Αρχίδια καλοσύνη είναι αυτή. Το κάνετε γιατί ενοχλεί εσάς. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως σας ενοχλεί το διαφορετικό. Ίσως το θεωρείτε άσχημο. Ίσως και αηδιαστικό. Δε με νοιάζει, είναι δικό σας θέμα. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι παίρνετε το ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και το κολλάτε σε κάποιον που - μαντέψτε! - έχει ήδη τα δικά του προβλήματα! Νομίζετε ότι ένα υπέρβαρο άτομο δεν αντιμετωπίζει καθημερινά διαφόρων ειδών προβλήματα; Όσοι δεν έχετε υπάρξει ποτέ υπέρβαροι καταλαβαίνετε ότι δεν έχετε ιδέα για το τι περνάει ένας υπέρβαρος άνθρωπος κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή; Το βρίσκετε σοφό και έξυπνο να πάτε και να τον κάνετε να αισθανθεί χειρότερα; Να του βάλετε κι άλλα προβλήματα στο μυαλό; Ειλικρινά, το θεωρείτε "καλό"; Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Αφήστε που αυτό δημιουργεί αυτόματα μια σύγκριση ανάμεσα σε σας και το υπέρβαρο άτομο! Είναι σαν να λέτε "το κανονικό είναι έτσι, εσύ κοίτα πώς είσαι"... Φυσικά, υπάρχουν τα άτομα που το γουστάρουν το βάρος και αισθάνονται πιο όμορφα με παραπάνω κιλά! Δικαίωμά τους! Γιατί να πάει κάποιος και να τους το γαμήσει; Γιατί ναι, τους το γαμάει, μαλακισμένα επιχειρήματα υπάρχουν πάρα πολλά! Αλλά βέβαια, τελικά μόνο την ομορφιά λογαριάζετε... Πόσες φορές έχω ακούσει τη φράση "έχεις όμορφο προσωπάκι, αν έχανες και μερικά κιλά θα μπορούσες να το αναδείξεις και να γίνεις ακόμα πιο όμορφη"... Καλά, να ρωτήσω κάτι; Το μόνο που βλέπετε είναι τα κιλά; Το μόνο που βλέπετε είναι η ομορφιά; Αν ναι, σας εύχομαι από καρδιάς να γνωρίσετε πανέμορφα σκατόψυχα άτομα μήπως και αναθεωρήσετε. Καλό θα σας κάνει.

Και μια σημείωση: ΌΛΟΙ ξέρουμε ότι τα παραπάνω κιλά καταστρέφουν την υγεία, δεν είστε οι πρώτοι που το σκεφτήκατε και δεν κάνατε κάποια τρελή ανακάλυψη, είναι κοινή γνώση, είναι δεδομένο, και τα παιδιά το ξέρουν αυτό! Οπότε είναι εντελώς άχρηστο να πάτε και να πείτε σε κάποιον ότι τα κιλά του θα του προκαλέσουν προβλήματα υγείας και ότι αν αδυνατίσει θα αισθάνεται καλύτερα!

Άντε, γιατί τέσσερα διαφορετικά άτομα σε μια εβδομάδα ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Μια Όχι και Τόσο Φανταστική Ιστορία...

Μια φορά ήταν ένας αχινός και μια γοργόνα.
Η γοργόνα είδε έναν αχινό τεράστιο, μοναδικό, πανέμορφο και τον αγάπησε.
Ο αχινός αγάπησε κι εκείνος τη γοργόνα και της έδειξε λίγο από το τρυφερό και ευαίσθητο εσωτερικό του.
Η γοργόνα μαγεύτηκε ακόμα περισσότερο και το πλησίασε για να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει.
Όταν τον άγγιξε, τρυπήθηκε από τα αγκάθια του.
Του είπε στεναχωρημένη:
- Γιατί έχεις τόσο πολλά αγκάθια; Δεν μπορώ να σε αγγίξω...
Κι εκείνος απάντησε:
- Αν δεν είχα τα αγκάθια θα είχα πεθάνει. Δεν μπορώ να μην τα έχω, είναι μέρος μου, αυτός είμαι.

Εκείνη κατάλαβε πως ο αχινός χρειαζόταν τα αγκάθια του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους εχθρούς του και δεν μπορούσε χωρίς αυτά. Δεν μπορούσε να μείνει μαζί του, όμως. Δεν μπορούσε να του δείξει την αγάπη της χωρίς να τον αγγίξει.
Μόλις κατάλαβε πως δεν μπορούσαν να είναι μαζί, αποχώρησε κλαίγοντας...

Χαράκωμα

Ξεκίνησα το χαράκωμα στην ηλικία των 11 ή των 12.
Τότε ο λόγος ήταν ένα αγόρι.
Η πρώτη μου φορά ήταν με κοπίδι. Συνέχισα να χρησιμοποιώ κοπίδι για να χαρακώνομαι για χρόνια. Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς αυτό και ήταν εύκολη λύση.
Το αγαπημένο μου σημείο είναι στο αριστερό μου χέρι, από την εσωτερική μεριά, από τον καρπό μέχρι τον αγκώνα. Στην αρχή είχα κάνει και μερικές χαρακιές και στην εξωτερική πλευρά της παλάμης. Έχω και μερικά σημάδια στο αριστερό μου πόδι, στην κοιλιά και το στομάχι μου.
Τώρα προτιμώ ξυράφι. Πιο γρήγορο και εύκολο κόψιμο. Ανακάλυψα τα ξυράφια όταν μου έδωσε δυό πακετάκια ένας νεκρός φίλος μου. Αν ήξερε τι έκανα με αυτά θα γυρνούσε στη ζωή μόνο και μόνο για να με πλακώσει στο ξύλο...
Μερικές φορές εξερεύνησα και εναλλακτικούς τρόπους, όπως το κάψιμο (έχω 4 καψίματα από τσιγάρα, 2 από αρωματικό στικ και 3 σχέδια που έκανα μόνη μου με την τεχνική του cell popping, αλλά η αποθεραπεία είναι κουραστική και χρονοβόρα), τα δαγκώματα και οι μπουνιές στον εαυτό μου, αλλά το χαράκωμα με εκφράζει περισσότερο. Και μ'αρέσουν και τα σημάδια. Αλλά εύχομαι να μπορούσα να τα κάνω πιο βαθιά... Καμιά φορά εντείνω τον πόνο ρίχνοντας οινόπνευμα στις φρέσκιες πληγές και περιμένω μέχρι να καταλαγιάσει το τσούξιμο...

Οι λόγοι;

Διάφοροι... Ανάλογα την περίπτωση. Συνήθως είναι για να τιμωρήσω τον εαυτό μου ή για να μην ξεσπάσω σε κάποιον άλλον ή για να αποσπαστώ από τον ψυχικό πόνο καθώς επικεντρώνομαι στον σωματικό. Τρόπος έκφρασης. Με εκφράζει.
Αρρωστημένο; Ίσως... Welcome to my world...

Η διαδικασία;

Πρώτα θέλω ένα μέρος που θα είμαι μόνη μου. Δε θέλω να με αποσπάσει κανείς και τίποτα. Αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας η σκατένια ψυχολογική διάθεση και το εργαλείο της καταστροφής. Και χαρτί.
Ξεκινάω κοιτάζοντας το χέρι μου, αποφασίζοντας το μέρος στο οποίο θα ξεκινήσω, κοιτάζοντας τα ήδη υπάρχοντα σημάδια μου για να κάνω την αρχή κάπου που δεν υπάρχει ήδη σημάδι και το "χαλάσω". Ξεκινάω με την πρώτη χαρακιά με το ξυράφι... Η καρδιά μου αυτόματα χτυπάει πιο γρήγορα και η ανάσα μου είναι ρηχή. Συνηθίζω τον πόνο και συνεχίζω σιγά σιγά με τρεις ή τέσσερις ακόμα, μέχρι που αρχίζει να τρέχει το ξυράφι γρήγορα, σαν από μόνο του, χωρίς να κάνει διακρίσεις στα σημεία. Κάθετα, οριζόντια, διαγώνια... Κοιτάζω το δέρμα μου να σκίζεται και μικρές σταγόνες αίματος να σχηματίζονται σαν υπνωτισμένη... Συχνά τεντώνω και το δέρμα για να βγει περισσότερο αίμα... Πάντα αισθάνομαι καλύτερα βλέποντας το αίμα... Είναι απελευθερωτικό... Για κάποιον αρρωστημένο λόγο, αισθάνομαι σχεδόν περήφανη όταν βγαίνει πολύ αίμα... Συνεχίζω. Πονάω. Μικραίνει ο συναισθηματικός πόνος, μουδιάζει... Μεγαλώνει ο σωματικός πόνος... Καλύτερα. "Το μη χείρον βέλτιστον" δε λένε; Τελείωνω. Σκουπίζω το αίμα. Πονάω. Συνήθως, μέχρι να τελειώσω έχει ξεκινήσει το επόμενο βήμα. Το τρέμουλο. Το χέρι μου μετά το χαράκωμα τρέμει και είναι αδύναμο, δεν μπορώ να κάνω πολλά με αυτό. Το αίμα αρχίζει να πήζει. Από υγρό γίνεται γλίτσα και από γλίτσα ξερό. Αν τεντώσω το δέρμα μου τώρα, ραγίζουν τα ξεραμένα κομμάτια αίματος και το δέρμα που είναι ήδη πολύ ερεθισμένο πονάει πολύ περισσότερο. Έχω προσέξει ότι πολλές φορές σε αυτό το σημείο παίρνω μερικές πιο βαθιές ανάσες. Ηρεμώ. Μερικές φορές βάζω το χέρι μου κάτω από τη βρύση για να ξεπλύνω υπολείμματα αίματος. Μετά πρέπει να ηρεμήσω περισσότερο. Συνήθως ξαπλώνω, προσέχοντας να μην πιέζεται το χέρι μου.

Ναι, πάντα ηρεμώ περισσότερο μετά από αυτό...

Ξανάρχισα να Κλαίω...

Για μήνες δεν μπορούσα να κλάψω... Προσπαθούσα, πιεζόμουν, δεν έβγαιναν τα δάκρυα... Τις ελάχιστες φορές που το κατάφερα ήμουν σε ακραίες καταστάσεις (κρίσεις πανικού κλπ) και δε μου έφτανε... Θέλησα πολλές φορές και δεν μπόρεσα. Ήθελα να εκφραστώ και δεν τα κατάφερα.

Ξαναβρήκα το κλάμα μου... Και μαζί μ'αυτό  βρήκα κι άλλους λόγους για να κλαίω. Κλαίω συχνά τώρα. Όχι πάντα για πολλή ώρα, αλλά τα καταφέρνω. Ανακουφισμένη που ξαναβρήκα το κλάμα μου, αλλά απογοητευμένη που δημιουργούνται συνέχεια λόγοι για να το προκαλέσουν.

Λυπάμαι, όμως... Που παρ'όλα τα αντικαταθλιπτικά μου, ακόμα κλαίω... Δε θα μπω καν στον κόπο να φανταστώ χωρίς αυτά...

Γιατί...

Είχες πει δε θα με εγκαταλείψεις...
Γιατί με κάνεις να θέλω να σε εγκαταλείψω εγώ;

Μου είπες δε θες να φύγω...
Γιατί με διώχνεις;

Μου είπες μ'αγαπάς...
Γιατί με κρίνεις;

Μου είπες με θες...
Γιατί δε ζηλεύεις;

Μου είπες είσαι περαστικός...
Γιατί δεν έχεις φύγει ακόμα;

Μου είπες θα με βοηθήσεις...
Γιατί είμαι χειρότερα;

Γιατί;

Γιατί;

Γιατί;...

Δεν μπορώ να ηρεμήσω...

Είναι από τις φορές που το μυαλό μου κατακλύζεται από εκατομμύρια συναισθήματα και καθόλου λέξεις. Δεν ξέρω αν έχω δημιουργήσει καινούρια συναισθήματα ή αν πρέπει να δημιουργήσω καινούριες λέξεις για να εκφράσουν αυτήν την κατάσταση, αυτό το χάος...

Νιώθω ζήλεια.
Νιώθω απογοήτευση.
Νιώθω απόγνωση.
Νιώθω θλιμμένη.
Νιώθω αβοήθητη.
Νιώθω σαν να μη με καταλαβαίνουν.
Νιώθω μουδιασμένη.
Νιώθω σαν να μην έχω μέλλον ή παρόν, μόνο παρελθόν.
Νιώθω μπερδεμένη.

... αλλά όχι ακριβώς...
Είναι λίγο απ'όλα και τίποτα απ'όλα ταυτόχρονα. Είναι χάος, αλλά και ένα πράγμα μόνο ταυτόχρονα. Είναι λίγα και πολλά. Ασήμαντα και σημαντικά. Δεν μπορώ να το εκφράσω, είναι αδύνατον...
Γιατί; Δεν ξέρω... Μάλλον ούτε και πρόκειται να μάθω... Μάλλον θα μείνω προσπαθώντας να δημιουργήσω μια λέξη που να εκφράζει όλο αυτό...

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Νοσταλγία στη Θεσσαλονίκη...

Βρέθηκα πάλι μετά από πολύ καιρό στη Θεσσαλονίκη...
Από τη στιγμή που βγήκα από το αεροπλάνο έχω ένα αποτυχημένα κρυμμένο πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο...

Ανεβαίναμε συνέχεια μαζί με μια παλιά μου σχέση και την αδερφή του, έχουμε περάσει πολύ όμορφα και σουρεαλιστικά εδώ... Τους θυμάμαι συνέχεια...

Με το που είδα ταξί μπροστά μου (με το που βγήκα από το αεροδρόμιο, δηλαδή) θυμόμουν τη μεθυσμένη ερώτησή της... "Γιατί είσαι μπλε;;;" Και δεν κρύβω πως κάθε φορά που βλέπω ταξί με πιάνει αντανακλαστικά μια αηδία γιατί κάθε φορά την πατάω και το περνάω για κωλάδικο...

Βλέποντας μια πινακίδα προς Ευζώνους θυμάμαι πως του είχα πει μια φορά ότι στρίψαμε λάθος και πάμε προς Ευζώνους και απομακρυνόμαστε από Θεσσαλονίκη και είχε πανικοβληθεί χωρίς να ξέρει ότι οδηγούσε προς τη σωστή κατεύθυνση...

Οι τουαλέτες της εθνικής, τις οποίες εκείνη εξακολουθούσε να αποκαλεί "χημικές" κι ας μην ήταν. Ο Μέγας Ανατολικός στο Αυτοκίνητο... Η μέρα που είχαμε ξεμείνει από λεφτά στον γυρισμό και μασούσαμε τις λαβές από τα γλειφιτζούρια για να απασχοληθούμε και να αργήσουμε να αναζητήσουμε τσιγάρο, γιατί και αυτά ήταν μετρημένα... Μας έβγαζαν - δε μας έβγαζαν για Αθήνα...

Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη λυπήθηκα που δεν μπήκαμε από την πλευρά που μπαίναμε όταν ερχόμασταν όλοι μαζί από την εθνική... Που βλέπαμε το εργοστάσιο της Μαλαματίνας και εκείνος της τραγουδούσε συνθήματα του ΠΑΟΚ αποκαλώντας την πουτάνα του Βορρά και ότι "τη Μαλαματίνα θα'χει πάντα χορηγό"... Χαχαχα! Πόσο έχω γελάσει...

Πινακίδα για Επανομή... Είχαμε κάνει ένα πολύ ωραίο (και ζεστό) βραδινό μπάνιο εκεί... Φυσικά έκατσα στη θάλασσα για ώρες, μέχρι που μου γκρίνιαξαν ότι είναι ώρα να φύγουμε... Πινακίδα για Περαία... Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ πως εκείνη πια ξέρει τη Θεσσαλονίκη καλύτερα από μένα... Συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να μετακομίζει κανείς σε άλλη πόλη... Αλλά αφού τα έχει καταφέρει... Εγώ δεν ξέρω αν θα μπορούσα... Αμφιβάλλω... Όχι ότι έχω σκοπό να το κάνω.

Διόδια... Πόσο γέλιο έχουμε ρίξει με τα διόδια... "Τί σημαίνει "vagina"; Ρωτούσε εκείνος. "Δεν ξέρω, έχω πάρει και το lower, αλλά αυτό δεν το ξέρω" απαντούσε ο υπάλληλος... Μάλλον δε βλέπει τσόντες ο κόσμος... Ή το κρύβει... "Καλέθ γιορτέθ!" Έλεγε εκείνος τα Χριστούγεννα στους υπαλλήλους των διοδίων κάνοντάς τους να χασκογελάνε...

Καυτανζόγλειο. Τη ρωτούσαμε πού είναι και δεν ήξερε... Και την κοροϊδεύαμε χωρίς να ξέρουμε ούτε οι ίδιοι πού είναι, καθώς δεν είμαστε από εδώ. Όχι άδικα, όμως, καθώς οι ατάκες που έχουμε ακούσει από το στόμα της για το ποδόσφαιρο ακόμα μας κάνουν να δακρύζουμε από τα γέλια... "Πώς λέγεται η γραμμή που χωρίζει το γήπεδο ποδοσφαίρου στη μέση;" (μετά από σκέψη) "Ημίχρονο;" Χαχαχα!

Και στην Αψίδα θυμάμαι που είχαμε πάει σε ένα μικρό πανηγύρι... Είχα πάρει κάτι πολύχρωμα πλεκτά γάντια που τελικά κατέληξαν παιχνίδια για τον γάτο μου που λύσσαξε μόλις τα είδε... Είναι το αγαπημένο του παιχνίδι.

Και το σημείο από το οποίο δεν έχω ξαναπεράσει ακόμα, το άντρο της τρέλας, το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε... Εκείνη να περιφέρεται με τα σεντόνια στους διαδρόμους. Εκείνος κι εγώ να στήνουμε αυτί έξω από την πόρτα της. Εκείνος να ρωτάει (με την περιέργεια ακόμα) τί είναι "vagina" τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου, οι οποίοι προσπαθούσαν να κρύψουν το γέλιο τους και του έλεγαν να ρωτήσει εμάς. Η μέρα που εκείνος έμαθε τελικά τί σημαίνει "vagina" μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής ενός φίλου. Τα βογγητά που ακούγαμε τις νύχτες από τα ανοιχτά παράθυρα. Τον αλλοδαπό που τσακωνόταν με φωνές και δε μας άφηνε να κοιμηθούμε και το "Hey! Shut the fuck up!" που έφυγε φωναχτά από το στόμα μου που τον έκανε να κλείσει το παράθυρο και να σκάσει επιτέλους. Το "προφυλακτικό που γεννήθηκε και ήταν αγόρι". Τον τυχερό του ενός λεπτού που έχασε τη ρετσίνα του έξω από το 8ball. Ο Νιόνιος. Το πάρκινγκ έξω από το ξενοδοχείο. Η φοβία της με τους ανελκυστήρες. Η φοβία του να μην πάρει λάθος στροφή οδηγώντας, αν και κατά βάθος είχε μάθει πια τη διαδρομή. Το Disney Channel. Ο Schnappi.

Αααααχ...
Έχουμε περάσει πολύ ωραία εδώ...

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Τί Πάει να Πει "Γνώρισέ μου Καμιά Φίλη σου";;;

Έχουν έρθει ένα σωρό άντρες και μου ζητάνε να τους γνωρίσω κάποια φίλη μου ελεύθερη, μπας και κάνουν κάποια κίνηση, να τις φλερτάρουν, να βρουν κι εκείνοι κάποια σχέση.
Αγαπημένε (τυχαίε) αρσενικέ μου φίλε, έχω να σου πω κάποια πράγματα.


  1. Δε μιλάμε για ντομάτες ή καρπούζια, μιλάμε για γυναίκες, ανθρώπους, πώς το λένε; Δε θα έμπαινα στη διαδικασία να τις παρατάξω στη σειρά και να σου πω "έλα, φρέσκο πράμα, διάλεξε ποιό σου κάνει"! Ε, όχι! Στην τελική, δεν τις διαλέγεις μόνο εσύ, πρέπει να σε διαλέξουν και εκείνες, αλλά και πάλι υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες για το αν θα ταιριάξετε ή όχι... Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα, δε θα υπήρχαν μόνοι άνθρωποι.
  2. Νομίζεις ότι όλες μου οι φίλες είναι ελεύθερες; Ή νομίζεις ότι όποια σε γνωρίσει θα παρατήσει τη σχέση της για σένα; Γιατί αν ήταν έτσι, δε θα ερχόσουν καν σε μένα ζητώντας να σου γνωρίσω άτομα! Μην περιμένεις, λοιπόν, πως είναι τόσο απλό να σου γνωρίσω μια φίλη. Έχει τη δική της ζωή, τη δική της κρίση, πιθανότατα και τη δική της σχέση.
  3. Θέλεις έτοιμη δουλειά; Γιατί να σου "δώσω" μια γυναίκα έτοιμη, επειδή βαριέσαι εσύ να βγεις έξω και να γνωρίσεις κόσμο; Σημείωση: Άλλο να βοηθήσω μια "δουλειά" που έχει ήδη ξεκινήσει!
  4. Προσωπικά, έχω ελάχιστες γυναίκες φίλες. Αν έχεις μαζί μου τέτοια οικειότητα για να μου ζητήσεις να σου γνωρίσω κάποια φίλη, έπρεπε ήδη να το ξέρεις αυτό. Αν δεν το ξέρεις, τότε δεν έχεις την απαιτούμενη οικειότητα για να μου ζητήσεις κάτι τέτοιο.
  5. Αν μου ζητήσεις να σου γνωρίσω κάποια φίλη και πω όχι, ή πω ότι δεν έχω πολλές γυναίκες φίλες και στραβώσεις, ε, άντε και γαμήσου! Γιατί, υποχρεωμένη είμαι; Δική μου ευθύνη είναι να σου βρω ταίρι; Ε, όχι! Τον πούλο!
  6. Το κυριότερο όλων: Αν είχα φίλη ελεύθερη και στα μέτρα σου, με την οποία θα πίστευα κι εγώ η ίδια ότι θα ταιριάζατε, θα στην είχα γνωρίσει ήδη από μόνη μου. Οκ;
Λοιπόν, επειδή έχουν έρθει πολλοί και μου ζητάνε γνωριμίες, μάθετε ότι δεν είμαι γραφείο συνοικεσίων, και ότι τη δουλειά σας θα πρέπει να μάθετε να την κάνετε μόνοι σας.
Επιπλέον, τί σκατά άντρες είστε αν δεν κάνετε και την πρώτη κίνηση;

Αυτά.

Ένα Δέντρο Χωρίς Δάσος

Αισθάνομαι ακόμα τα φαντάσματα των δακρύων στις θλιμμένες άκρες των ματιών μου...
Με δροσίζουν πικραμένα.
Κοιτάζω ή βλέπω;
Χάνω το δέντρο ή το δάσος;
Ομίχλη μες στο δάσος τα δάκρυά μου, και πάχνη στοργική.
Οι βλεφαρίδες, άγρια κλαδιά, κολλημένα μεταξύ τους απ'το κλάμα.
Τα φύλλα έχουν πέσει, έχουν χαθεί.
Κι οι ελπίδες μου το ίδιο...
Τί να κάνει μόνο του ένα δέντρο χωρίς δάσος...
Χωρίς το δάσος του...