Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Αμφισβήτησε το Δάσκαλό Σου.

Η μάθηση κι εγώ έχουμε μακριά ιστορία. Μικρή μεγάλωσα με βιβλία και αργότερα ανακάλυψα τα σεμινάρια και τις εκπαιδεύσεις, καθώς και βρίσκομαι, επίσης, για τρίτη φορά στο στάδιο της φοιτήτριας (σε τρίτο, διαφορετικό κλάδο). Ένας φίλος μου με αποκαλεί "αιώνια φοιτήτρια". Ένας άλλος που με πέτυχε στο δρόμο πριν από έναν - δύο μήνες, με ρώτησε "τι σπουδάζεις αυτόν τον καιρό;", σαν να ήξερε ότι δε θα έχω επαναπαυτεί σε αυτά που ξέρω. Επίσης, παρακολουθώ σεμινάρια/συνέδρια/εκπαιδεύσεις ποικίλης ύλης από τα 15 μου (από δημιουργική γραφή μέχρι ψυχολογία και από ερμηνεία ονείρων μέχρι social media. Κατά συνέπεια, είχα την τύχη (και το προνόμιο) να δουλέψω με πολύ αξιόλογου δάσκαλους - μέντορες οι οποίοι μου ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχυ και είμαι πολύ ευτυχισμένη για αυτό.

Πολύ πρόσφατα, λοιπόν (μόλις χτες κα προχτές) πήγα να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο Γλώσσας Σώματος. Η Γ.Σ. είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, όπως και γενικά η παρατήρηση των ανθρώπων και η αποκωδικοποίηση των συνειδητών και ασυνείδητων σινιάλων που χρησιμοποιούν. Παρ'όλα αυτά... Έφυγα από το σεμινάριο εντελώς απογοητευμένη. Αν και το θέμα του παρόντος "άρθρου" δεν είναι το ίδιο το σεμινάριο και η αξιολόγησή του. Bare with me until the end, I will make a point, I promise!


Τι πήγε στραβά με το σεμινάριο:

Χμμμμ... Ο δάσκαλος.

1. Δεν είχε γνώσεις ψυχολογίας (όχι ότι μας ανέφερε το εκπαιδευτικό του υπόβαθρο ποτέ για να ξέρουμε και με ποιον έχουμε να κάνουμε). Δεν είχε εντρυφήσει στην ψυχολογία καθόλου. Πώς μπορεί να διδάξει κάποιος ένα θέμα όπως η Γ.Σ., έστω και σε 12ωρο σεμινάριο, όταν δεν έχει έστω και τις βασικές γνώσεις ψυχολογίας; Ήταν κατευθυντικός ("εγώ θα σου έλεγα να.." και "εγώ στη θέση σου θα...") και απόλυτος ("αυτό που κάνεις είναι λάθος" ή "αυτό είναι το σωστό"), σαν να είναι κάποιου είδους αυθεντία, πράγμα που οι ψυχολόγοι (οι καλοί, τουλάχιστον), έχουν εκπαιδευτεί να μην το κάνουν καθόλου, καθώς απαγορεύεται διά ροπάλου.

2. Είχε υπερβολικές τάσεις αυτοπροβολής. Είχε διαβάσει έρευνες και κάθε τόσο ανέφερε πηγές για αυτά που έλεγε (εμένα προσωπικά δε μου έδωσε τόσο την εντύπωση του ψαγμένου, όπως πιθανόν επεδίωκε, αλλά αυτού που προσπαθεί πολύ να δείξει ότι ξέρει), αλλά χωρίς να εξηγεί πολλά. Απλά ανέφερε έρευνες και ερευνητές. Αυτοδιαφημιζόταν και επεδείκνυε ασύστολα τις γνώσεις του. Δτυστυχώς, όχι τις γνώσεις για τις οποίες πληρώθηκε, αλλά οτιδήποτε άλλο. Επίσης, δεν έχανε ευκαιρία να καταμετρά τις αρετές του. Τη μετριοφροσύνη μάλλον την ξέχασε. Ή μάλλον όχι, σε ένα - δύο σημεία πήγε να το παίξει μετριόφρων (χρησιμοποιώντας κλισέ). Δε με έπεισε.

3. Ξέφευγε πολύ και πλάτειαζε σε θέματα που ουδεμία σχέση είχαν με τη Γ.Σ.. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες, τις οποίες ευχαρίστως θα παρακολουθούσα σε κάποιο άλλο σεμινάριο. Αλλά οταν έχουμε μόλις 2 εξάωρα για να καλύψουμε μόνο τα πολύ βασικά της Γ.Σ., δεν υπάρχει χρόνος (ή λόγος) να σπαταλήσουμε τόση ώρα μιλώντας για το φ (το 1.618, ντε!) και την ιερή γεωμετρία, το πεντάγωνο (το σχήμα), το αν ο δρόμος της μάθησης είναι μοναχικός κλπ (νομίζω;) - εκτός εάν έχω καταλάβει κάτι τόσο λάθος και το πεντάγωνο (ναι, το σχήμα πάντα) έχει τόση σχέση πια με τη Γ.Σ.! Φυσικά, τελικά δεν έπιασε όλη την ύλη, αν και, αν δε μιλούσε για τον μύθο του Ηρός και ένα σωρό άλλα πράγματα, θα τα προλάβαινε όλα. Ειδικά έτσι που περνούσε την ύλη, τόσο επιγραμματικά (άλλο παράπονο αυτό).


4. Προδιάθεση. Δήλωσε από την αρχή ότι μια συγκεκριμένη ενότητα (διαπολιτισμική Γ.Σ.), μάλλον δε θα προλάβουμε να την κάνουμε, και μετά είπε ότι σίγουρα δε θα προλάβουμε. Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη το ότι αν δε σπαταλούσε τόσο χρόνο επιδεικνύοντας τις (εκτός θέματος) γνώσεις του (στις εντός θέματος έκανε κράτει για κάποιον λόγο), θα προλαβαίναμε μια χαρά και την τελευταία ενότητα, και ας πούμε το εξής: Όταν προδιαθέτουμε κάποιον για κάτι, γιατί να μην το κάνουμε θετικά; Τέτοιες δηλώσεις επηρεάζουν τους αποδέκτες της φράσης. Θα προτιμούσα να μας πει κάτι του τύπου "σήμερα θα μάθουμε αυτό και όταν τελειώσει η μέρα, θα μπορείτε ήδη να κάνετε εκείνο", παρά "δε θα προλάβουμε να κάνουμε αυτό", σαν να το θεωρεί δεδομένο (που το θεωρούσε, φυσικά).
     Fun fact: Αυτό, στο NLP (Neuro-Linguistic Programming) ονομάζεται "preframing", και είναι η διαδικασία με την οποία κάποιος λέει κάτι για να θέσει μια συγκεκριμένη πρόθεση, να προϊδεάσει, να προδιαθέσει". Βέβαια, στο NLP χρησιμοποιείται με θετικό τρόπο και για να περαστούν θετικά και εποικοδομητικά μηνύματα.


5. Βαριόταν να διδάξει. Δεν αστειεύομαι. Την πρώτη μέρα μας έδινε ερωτήσεις που απαντούσαμε πριν μας διδάξει το εκάστοτε κομμάτι, με σκοπό να μάθουμε τις απαντήσεις, αντί να μας διδάξει κανονικά. Κατ'εμέ, αυτός είναι πολύ ελλιπής τρόπο διδασκαλίας, καθώς οι αξιολογήσεις κάθε είδους πρέπει να γίνονται μετά, με σκοπό να βλέπουμε που υπάρχει κάποια έλλειψη και που τα πράγματα είναι καλά, όχι για να πηγαίνουμε ξυπόλητοι στα αγκάθια για να δούμε τι ψάρια πιάνουμε. Και αλλιώς μαθαίνει κάποιος κάτι όταν διδάσκεται κανονικά, αλλιώς όταν απαντάει κάποιες ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής! Την επόμενη μέρα, προς το τέλος, πήγαμε σε μια άλλη ενότητα, τη Γ.Σ. του φλερτ, και πριν ξεκινήσουμε, είπε κάτι του τύπου "δεν πιστεύω να σας ενδιαφέρει, ε;" και όταν είπαμε ότι μας ενδιαφέρει, άρχισε να ρωτάει εμάς τι κάνει το σώμα όταν φλερτάρουν οι άνθρωποι, και όταν του είπαμε (κυρίως εγώ, γιατί οι υπόλοιποι το έριξαν στην πλάκα) να μας τη διδάξει, είπε κάτι σαν: "σε άλλα σεμινάρια όταν ρωτάω μου λένε" και "έτσι δεν πηγαίναμε και μέχρι τώρα; εγώ σας ρωτούσα και εσείς απαντούσατε". Τελικά τα είπα όλα εγώ, πολύ γρήγορα με την ελπίδα να τα αναπτύξει και να προχωρήσουμε στο θέμα και να πει και κάτι παραπάνω, αλλά τελικά σχολίασε μόνο αυτά που είπα, σύντομα, και δεν είπε τίποτα παραπάνω. Και έτσι κάλυψε μια ολόκληρη ενότητα της ύλης.


6. Στο τέλος του σεμιναρίου, ο δάσκαλος μας έδωσε μια λίστα με 5 βήματα που θα μας βοηθούσαν να βελτιωθούμε στη Γ.Σ.. Περίμενα πως και πως αυτήν τη λίστα (για την οποία μιλούσε από την πρώτη μέρα), και όταν την πήρα στα χέρια μου απογοητεύτηκα. Αυτά τα περίφημα 5 βήματα, λοιπόν, ήταν πράγματα βγαλμένα από καθαρή κοινή λογική και είναι πράγματα τα οποία δε χρειαζόταν να πληρώσω σεμινάριο για να τα μάθω. Ενδεικτικά, το 5ο βήμα πρότεινε σεμινάριοα στη Γ.Σ. κάθε 6 μήνες και το 4ο βήμα πρότεινε να διαβάζουμε βιβλία. Χαίρω πολύ!!! Με το απλό ψάξιμο, την εξάσκηση και την αναζήτηση εκπαίδευσης (είτε είναι βιβλία, είτε εκπαιδεύσεις), όλοι μαθαίνουμε. Δεν το περίμενα ότι αυτά τα περίφημα 5 βήματα που παρουσίασε με τόση ένταση και που "διαφήμισε" τόσο πολύ θα ήταν τόσο παιδαριώδη και προφανή...


7. Δεν επεδίωξε καθόλου, μα καθόλου το team-building. Δεν έχτισε ομάδα, δεν έφτιαξε δεσμούς (για όσους αναρωτιούνται, ναι, αυτό είναι εφικτό ακόμα και σε δύο εξάωρα). Μην ξεχνάμε ότι το team-building έχει επίδραση στη συνολική μάθηση και την επηρεάζει άμεσα. Υπάρχουν έρευνες για αυτό.

8. Η τελική αξιολόγηση ήταν άκρως χειριστική. Είχε μέσα κενά για να γράψουμε ονόματα και emails (γιατί αν κάποιος έχει κάτι κακό να πει, πόσο εύκολα το λέει όταν είναι γνωστό και το όνομά του;) και η κλίμακα αξιολόγησης είχε τις εξής επιλογές: "Εξαιρετικό", "Πολύ καλό", "Καλό", "Μέτριο", "Κακό". Τρεις καλές επιλογές - διαβαθμίσεις και δύο για όλα τα υπόλοιπα ("μέτριο" και "κακό"). Και το "καλό" στη μέση, για να περνάει υποσυνείδητα το μήνυμα ότι είναι ισάξιο του μέτριου και να κατευθύνει αυτόν που το συμπληρώνει να αξιολογήσει το σεμινάριο και τον δάσκαλο θετικότερα. Πού πήγε η ουδετερότητα και η αντικειμενικότητα; Έτσι έχει μαζέψει κριτικές στο παρελθόν και έκανε και όνομα, τρομάρα του;


Τι μου έκανε εντύπωση στους μαθητές:

Δεν γκρίνιαξε κανείς για τα παραπάνω. Μόνο μια έτερη μαθήτρια θέλησε να μάθει το εκπαιδευτικό υπόβαθρο του δασκάλου, αλλά δεν τον ρώτησε ποτέ (στο μάθημα, δηλαδή, στο διάλειμμα δεν ξέρω τι έκανε). Κανείς δεν του είπε τίποτα για όλα τα άσχετα που έλεγε, εκτός από μένα που προσπαθούσα να τον επαναφέρω (πράγμα που είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς χωρίς να φανεί κακός όταν ο άλλος είναι ανεπίδεκτος... και μαθήσεως και γενικώς). Αντιθέτως, όλοι οι υπόλοιποι κρέμονταν από το στόμα του, ο,τι και να έλεγε και τον θαύμαζαν. Ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά για το διάλειμμα ή για το σχόλασμα ή για άλλο σεμινάριο, όχι για να τρώνε την ώρα του μαθήματος. Εμένα το σεμινάριο μου το πλήρωσε η μητέρα μου. Αλλά απορώ. Οι υπόλοιποι, που, υποθέτω, το πλήρωσαν από την τσέπη τους, γιατί δεν κυνήγησαν αυτό για το οποίο πλήρωσαν; Γιατί δεν προσπάθησαν να πάρουν όσα περισσότερα μπορούσαν από αυτό; Γιατί είχαν βολευτεί στην καρέκλα τους αφήνοντας τον χρόνο για τον οποίο πλήρωσαν για να μάθουν τα βασικά της Γ.Σ. να σπαταλιέται σε θέματα εντελώς άσχετα; Και πώς γίνεται να έχαφταν την αλαζονεία του, την τάση του να επιδεικνύεται και να αυτοδιαφημίζεται, χωρίς να φιλτράρουν τίποτα στο μυαλό τους και απλώς τον ακολουθούσαν τυφλά;


Συμπέρασμα:

Αμφισβήτησε τον δάσκαλό σου. ΕΣΥ, φίλτατε αναγνώστη, αμφισβήτησε τον δάσκαλό σου. Η γνώση είναι πολύτιμη. Η γνώση είναι δύναμη. Όλα αυτά που μαθαίνεις σε πάνε μπροστά. Σε καθορίζουν. Επηρεάζουν το μέλλον σου. Όταν, λοιπόν, έχεις την ευκαιρία να βρεθείς μπροστά στη γνώση, άρπαξέ την! Κάνε ο,τι καλύτερο μπορείς με αυτήν! Μη μένεις ευχαριστημένος με το μίνιμουμ.
Και οι δάσκαλοι είναι άνθρωποι. Δεν είναι πάντα σωστοί. Ο δάσκαλος το παίζει αυθεντία; Προκάλεσέ τον (με θετικό τρόπο, εποικοδομητικό, όχι χτυπώντας τον στο μάγουλο με ένα γάντι!). Όχι για να επιβεβαιωθεί εκείνος ή εσύ, αλλά για να ξέρεις ότι είσαι σε καλά χέρια. Για να ξέρεις ότι αυτά που θα μάθεις και που θα σε καθορίσουν θα τα αφομοιώσεις σωστά και θα είσαι σε θέση να τα χρησιμοποιήσεις στην πορεία μόνος σου και παραγωγικά. Αμφισβήτησε για να μάθεις τις δυνάμεις σου, τις προκλήσεις σου, τα όριά σου, τις επεκτάσεις σου. Αμφισβήτησε τον δάσκαλό σου, τον καθηγητή σου, το αφεντικό σου, τα κοντινά σου άτομα, εμένα και τις πιθανές βλακείες που γράφω. Και όσο πιο πολύ αμφισβητείς, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις, τόσο πιο πολλά θα συνειδητοποιείς, τόσο καλύτερος θα γίνεσαι.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Οι Αμυγδαλιές Μαράθηκαν...

-"Μη μ'αφήνεις, μη"...
-"Έμεινα εδώ"...

Ο Περαστικός. Ο Δάσκαλος. Ο Πατέρας. Ο Φίλος. Ο Σύντροφος.

Ο Τοίχος.

Το σαδιστικό χαμόγελο τρομοκράτησε.
Το βλέμμα ακινητοποίησε.
Φωνή δεν ακούστηκε.
Το μαχαίρι μπήκε στα πλευρά.
Ο πόνος αβάσταχτος.

Τώρα τί;
Τώρα απλά χάνω αίμα...
Εξασθενώ και κοιτάζω το ρολόι μου.
Μετράω την ώρα.
Πόση ώρα θα πάρει;
Πόση ώρα μου μένει;
Πότε θα τελειώσει ο πόνος;

Μοναξιά...

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Δεν Καταλαβαίνω Εσάς που Πάτε και Λέτε σε Υπέρβαρα Άτομα να Αδυνατίσουν

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω εσάς που πάτε και λέτε σε υπέρβαρα άτομα να αδυνατίσουν...

Νομίζετε ότι είναι τόσο εύκολο να χάσει κανείς κιλά; Όλοι ξέρουμε κάποιον που αδυνάτισε. Κι εγώ ξέρω άτομα. Και έχουν γυρίσει ακόμα και τέτοια άτομα και μου είπαν να αδυνατίσω και σε κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν εκείνοι χαίρονταν όταν κάποιος τους έλεγε να αδυνατίσουν! Αλλά και εκείνοι που ήταν υπέρβαροι και αδυνάτισαν νομίζουν ότι μπορούν να το κάνουν όλοι. Ίσως. Αλλά δεν είναι για όλους το ίδιο εύκολο ούτε ζουν όλοι με τους ίδιους παράγοντες και τις ίδιες παραμέτρους και συνθήκες. Ψυχολογικές συνθήκες, καταστάσεις υγείας (πχ προβλήματα με θυρεοειδή) ή οτιδήποτε άλλο. Εγώ, για παράδειγμα, πάσχω από ψυχαναγκαστική και συναισθηματική υπερφαγία. Αυτό, πολύ απλουστευμένα, σημαίνει ότι δεν μπορώ να ελέγξω τι τρώω. Αυτό, όμως, κάποιος που δεν το έχει δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ακριβώς, και είναι πολύ εύκολο να πει "έλα, μωρέ, στο μυαλό σου είναι", "τόσοι και τόσοι το κατάφεραν, γιατί όχι κι εσύ;", "σιγά, απλά το τσιμπολόγημα να κόψεις..." - Εμ, δεν είναι τόσο απλό! Δεν καταλαβαίνετε, λέμε!!! Από τη στιγμή που δεν ξέρετε τι ακριβώς παίζει και δεν το έχετε ζήσει με τον τρόπο που το ζω εγώ και χιλιάδες άλλοι, δεν μπορείτε να παρουσιάζετε τα πράγματα έτσι, γιατί δεν είναι έτσι! Ξέρω πολλοί από εσάς τι σκέφτεστε. "Πφφφ, δικαιολογίες είναι αυτά" - τουλάχιστον το 80% από εσάς θα το σκεφτεί αυτό. Ε, λοιπόν, βουλώστε το. Δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάτε και δεν έχετε κανένα δικαίωμα να το εκμηδενίζετε έτσι. Και στην τελική, αν ήταν όλα τόσο απλά που επειδή κάποιος κατάφερε κάτι, μπορεί να το καταφέρει και ο καθένας με τον ίδιο τρόπο, τότε θα ήμασταν όλοι αδύνατοι, επιτυχημένοι, εκατομμυριούχοι και με τους υπέρτατους γκόμενους / γκόμενες!

Και για να μην ξεχνάμε και το βασικό: Από πού και ως πού θα πεις εσύ, ένας απλός ανθρωπάκος με τα προβλήματά του, τα κόμπλεξ του, τα κολλήματά του, σε έναν άλλον τι να κάνει με τη ζωή του και με το σώμα του; Με ποιό δικαίωμα έρχεστε και μου λέτε να αδυνατίσω; Εγώ σας είπα ποτέ ποιόν να παντρευτείτε ή τί να σπουδάσετε; Σας είπα ποτέ εγώ να χτυπήσετε ένα τατού, να ψηφίσετε συγκεκριμένο κόμμα, να ακούτε συγκεκριμένη μουσική ή να ντύνεστε με συγκεκριμένο τρόπο; Εσείς γιατί έρχεστε και μου λέτε να αδυνατίσω; Από πού και ως πού; Είναι απίστευτη αυτή η λογική σας, δηλαδή! Ακόμα δεν μπορώ να την κατανοήσω, κι ας είναι κάτι που συναντάω τόσα χρόνια! Νομίζετε ότι είναι πράξη "καλοσύνης"; Σε φάση "σ'αγαπάω, μωρέ, για το καλό σου στο λέω να αδυνατίσεις". Εμ δεν είναι! Όταν πηγαίνετε και προσπαθείτε να πείσετε τον άλλον να κάνει κάτι τέτοιο, δεν το κάνετε από "καλοσύνη". Αρχίδια καλοσύνη είναι αυτή. Το κάνετε γιατί ενοχλεί εσάς. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως σας ενοχλεί το διαφορετικό. Ίσως το θεωρείτε άσχημο. Ίσως και αηδιαστικό. Δε με νοιάζει, είναι δικό σας θέμα. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι παίρνετε το ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και το κολλάτε σε κάποιον που - μαντέψτε! - έχει ήδη τα δικά του προβλήματα! Νομίζετε ότι ένα υπέρβαρο άτομο δεν αντιμετωπίζει καθημερινά διαφόρων ειδών προβλήματα; Όσοι δεν έχετε υπάρξει ποτέ υπέρβαροι καταλαβαίνετε ότι δεν έχετε ιδέα για το τι περνάει ένας υπέρβαρος άνθρωπος κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή; Το βρίσκετε σοφό και έξυπνο να πάτε και να τον κάνετε να αισθανθεί χειρότερα; Να του βάλετε κι άλλα προβλήματα στο μυαλό; Ειλικρινά, το θεωρείτε "καλό"; Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Αφήστε που αυτό δημιουργεί αυτόματα μια σύγκριση ανάμεσα σε σας και το υπέρβαρο άτομο! Είναι σαν να λέτε "το κανονικό είναι έτσι, εσύ κοίτα πώς είσαι"... Φυσικά, υπάρχουν τα άτομα που το γουστάρουν το βάρος και αισθάνονται πιο όμορφα με παραπάνω κιλά! Δικαίωμά τους! Γιατί να πάει κάποιος και να τους το γαμήσει; Γιατί ναι, τους το γαμάει, μαλακισμένα επιχειρήματα υπάρχουν πάρα πολλά! Αλλά βέβαια, τελικά μόνο την ομορφιά λογαριάζετε... Πόσες φορές έχω ακούσει τη φράση "έχεις όμορφο προσωπάκι, αν έχανες και μερικά κιλά θα μπορούσες να το αναδείξεις και να γίνεις ακόμα πιο όμορφη"... Καλά, να ρωτήσω κάτι; Το μόνο που βλέπετε είναι τα κιλά; Το μόνο που βλέπετε είναι η ομορφιά; Αν ναι, σας εύχομαι από καρδιάς να γνωρίσετε πανέμορφα σκατόψυχα άτομα μήπως και αναθεωρήσετε. Καλό θα σας κάνει.

Και μια σημείωση: ΌΛΟΙ ξέρουμε ότι τα παραπάνω κιλά καταστρέφουν την υγεία, δεν είστε οι πρώτοι που το σκεφτήκατε και δεν κάνατε κάποια τρελή ανακάλυψη, είναι κοινή γνώση, είναι δεδομένο, και τα παιδιά το ξέρουν αυτό! Οπότε είναι εντελώς άχρηστο να πάτε και να πείτε σε κάποιον ότι τα κιλά του θα του προκαλέσουν προβλήματα υγείας και ότι αν αδυνατίσει θα αισθάνεται καλύτερα!

Άντε, γιατί τέσσερα διαφορετικά άτομα σε μια εβδομάδα ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Μια Όχι και Τόσο Φανταστική Ιστορία...

Μια φορά ήταν ένας αχινός και μια γοργόνα.
Η γοργόνα είδε έναν αχινό τεράστιο, μοναδικό, πανέμορφο και τον αγάπησε.
Ο αχινός αγάπησε κι εκείνος τη γοργόνα και της έδειξε λίγο από το τρυφερό και ευαίσθητο εσωτερικό του.
Η γοργόνα μαγεύτηκε ακόμα περισσότερο και το πλησίασε για να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει.
Όταν τον άγγιξε, τρυπήθηκε από τα αγκάθια του.
Του είπε στεναχωρημένη:
- Γιατί έχεις τόσο πολλά αγκάθια; Δεν μπορώ να σε αγγίξω...
Κι εκείνος απάντησε:
- Αν δεν είχα τα αγκάθια θα είχα πεθάνει. Δεν μπορώ να μην τα έχω, είναι μέρος μου, αυτός είμαι.

Εκείνη κατάλαβε πως ο αχινός χρειαζόταν τα αγκάθια του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους εχθρούς του και δεν μπορούσε χωρίς αυτά. Δεν μπορούσε να μείνει μαζί του, όμως. Δεν μπορούσε να του δείξει την αγάπη της χωρίς να τον αγγίξει.
Μόλις κατάλαβε πως δεν μπορούσαν να είναι μαζί, αποχώρησε κλαίγοντας...

Χαράκωμα

Ξεκίνησα το χαράκωμα στην ηλικία των 11 ή των 12.
Τότε ο λόγος ήταν ένα αγόρι.
Η πρώτη μου φορά ήταν με κοπίδι. Συνέχισα να χρησιμοποιώ κοπίδι για να χαρακώνομαι για χρόνια. Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς αυτό και ήταν εύκολη λύση.
Το αγαπημένο μου σημείο είναι στο αριστερό μου χέρι, από την εσωτερική μεριά, από τον καρπό μέχρι τον αγκώνα. Στην αρχή είχα κάνει και μερικές χαρακιές και στην εξωτερική πλευρά της παλάμης. Έχω και μερικά σημάδια στο αριστερό μου πόδι, στην κοιλιά και το στομάχι μου.
Τώρα προτιμώ ξυράφι. Πιο γρήγορο και εύκολο κόψιμο. Ανακάλυψα τα ξυράφια όταν μου έδωσε δυό πακετάκια ένας νεκρός φίλος μου. Αν ήξερε τι έκανα με αυτά θα γυρνούσε στη ζωή μόνο και μόνο για να με πλακώσει στο ξύλο...
Μερικές φορές εξερεύνησα και εναλλακτικούς τρόπους, όπως το κάψιμο (έχω 4 καψίματα από τσιγάρα, 2 από αρωματικό στικ και 3 σχέδια που έκανα μόνη μου με την τεχνική του cell popping, αλλά η αποθεραπεία είναι κουραστική και χρονοβόρα), τα δαγκώματα και οι μπουνιές στον εαυτό μου, αλλά το χαράκωμα με εκφράζει περισσότερο. Και μ'αρέσουν και τα σημάδια. Αλλά εύχομαι να μπορούσα να τα κάνω πιο βαθιά... Καμιά φορά εντείνω τον πόνο ρίχνοντας οινόπνευμα στις φρέσκιες πληγές και περιμένω μέχρι να καταλαγιάσει το τσούξιμο...

Οι λόγοι;

Διάφοροι... Ανάλογα την περίπτωση. Συνήθως είναι για να τιμωρήσω τον εαυτό μου ή για να μην ξεσπάσω σε κάποιον άλλον ή για να αποσπαστώ από τον ψυχικό πόνο καθώς επικεντρώνομαι στον σωματικό. Τρόπος έκφρασης. Με εκφράζει.
Αρρωστημένο; Ίσως... Welcome to my world...

Η διαδικασία;

Πρώτα θέλω ένα μέρος που θα είμαι μόνη μου. Δε θέλω να με αποσπάσει κανείς και τίποτα. Αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας η σκατένια ψυχολογική διάθεση και το εργαλείο της καταστροφής. Και χαρτί.
Ξεκινάω κοιτάζοντας το χέρι μου, αποφασίζοντας το μέρος στο οποίο θα ξεκινήσω, κοιτάζοντας τα ήδη υπάρχοντα σημάδια μου για να κάνω την αρχή κάπου που δεν υπάρχει ήδη σημάδι και το "χαλάσω". Ξεκινάω με την πρώτη χαρακιά με το ξυράφι... Η καρδιά μου αυτόματα χτυπάει πιο γρήγορα και η ανάσα μου είναι ρηχή. Συνηθίζω τον πόνο και συνεχίζω σιγά σιγά με τρεις ή τέσσερις ακόμα, μέχρι που αρχίζει να τρέχει το ξυράφι γρήγορα, σαν από μόνο του, χωρίς να κάνει διακρίσεις στα σημεία. Κάθετα, οριζόντια, διαγώνια... Κοιτάζω το δέρμα μου να σκίζεται και μικρές σταγόνες αίματος να σχηματίζονται σαν υπνωτισμένη... Συχνά τεντώνω και το δέρμα για να βγει περισσότερο αίμα... Πάντα αισθάνομαι καλύτερα βλέποντας το αίμα... Είναι απελευθερωτικό... Για κάποιον αρρωστημένο λόγο, αισθάνομαι σχεδόν περήφανη όταν βγαίνει πολύ αίμα... Συνεχίζω. Πονάω. Μικραίνει ο συναισθηματικός πόνος, μουδιάζει... Μεγαλώνει ο σωματικός πόνος... Καλύτερα. "Το μη χείρον βέλτιστον" δε λένε; Τελείωνω. Σκουπίζω το αίμα. Πονάω. Συνήθως, μέχρι να τελειώσω έχει ξεκινήσει το επόμενο βήμα. Το τρέμουλο. Το χέρι μου μετά το χαράκωμα τρέμει και είναι αδύναμο, δεν μπορώ να κάνω πολλά με αυτό. Το αίμα αρχίζει να πήζει. Από υγρό γίνεται γλίτσα και από γλίτσα ξερό. Αν τεντώσω το δέρμα μου τώρα, ραγίζουν τα ξεραμένα κομμάτια αίματος και το δέρμα που είναι ήδη πολύ ερεθισμένο πονάει πολύ περισσότερο. Έχω προσέξει ότι πολλές φορές σε αυτό το σημείο παίρνω μερικές πιο βαθιές ανάσες. Ηρεμώ. Μερικές φορές βάζω το χέρι μου κάτω από τη βρύση για να ξεπλύνω υπολείμματα αίματος. Μετά πρέπει να ηρεμήσω περισσότερο. Συνήθως ξαπλώνω, προσέχοντας να μην πιέζεται το χέρι μου.

Ναι, πάντα ηρεμώ περισσότερο μετά από αυτό...

Ξανάρχισα να Κλαίω...

Για μήνες δεν μπορούσα να κλάψω... Προσπαθούσα, πιεζόμουν, δεν έβγαιναν τα δάκρυα... Τις ελάχιστες φορές που το κατάφερα ήμουν σε ακραίες καταστάσεις (κρίσεις πανικού κλπ) και δε μου έφτανε... Θέλησα πολλές φορές και δεν μπόρεσα. Ήθελα να εκφραστώ και δεν τα κατάφερα.

Ξαναβρήκα το κλάμα μου... Και μαζί μ'αυτό  βρήκα κι άλλους λόγους για να κλαίω. Κλαίω συχνά τώρα. Όχι πάντα για πολλή ώρα, αλλά τα καταφέρνω. Ανακουφισμένη που ξαναβρήκα το κλάμα μου, αλλά απογοητευμένη που δημιουργούνται συνέχεια λόγοι για να το προκαλέσουν.

Λυπάμαι, όμως... Που παρ'όλα τα αντικαταθλιπτικά μου, ακόμα κλαίω... Δε θα μπω καν στον κόπο να φανταστώ χωρίς αυτά...

Γιατί...

Είχες πει δε θα με εγκαταλείψεις...
Γιατί με κάνεις να θέλω να σε εγκαταλείψω εγώ;

Μου είπες δε θες να φύγω...
Γιατί με διώχνεις;

Μου είπες μ'αγαπάς...
Γιατί με κρίνεις;

Μου είπες με θες...
Γιατί δε ζηλεύεις;

Μου είπες είσαι περαστικός...
Γιατί δεν έχεις φύγει ακόμα;

Μου είπες θα με βοηθήσεις...
Γιατί είμαι χειρότερα;

Γιατί;

Γιατί;

Γιατί;...