Χαράκωμα

Ξεκίνησα το χαράκωμα στην ηλικία των 11 ή των 12.
Τότε ο λόγος ήταν ένα αγόρι.
Η πρώτη μου φορά ήταν με κοπίδι. Συνέχισα να χρησιμοποιώ κοπίδι για να χαρακώνομαι για χρόνια. Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς αυτό και ήταν εύκολη λύση.
Το αγαπημένο μου σημείο είναι στο αριστερό μου χέρι, από την εσωτερική μεριά, από τον καρπό μέχρι τον αγκώνα. Στην αρχή είχα κάνει και μερικές χαρακιές και στην εξωτερική πλευρά της παλάμης. Έχω και μερικά σημάδια στο αριστερό μου πόδι, στην κοιλιά και το στομάχι μου.
Τώρα προτιμώ ξυράφι. Πιο γρήγορο και εύκολο κόψιμο. Ανακάλυψα τα ξυράφια όταν μου έδωσε δυό πακετάκια ένας νεκρός φίλος μου. Αν ήξερε τι έκανα με αυτά θα γυρνούσε στη ζωή μόνο και μόνο για να με πλακώσει στο ξύλο...
Μερικές φορές εξερεύνησα και εναλλακτικούς τρόπους, όπως το κάψιμο (έχω 4 καψίματα από τσιγάρα, 2 από αρωματικό στικ και 3 σχέδια που έκανα μόνη μου με την τεχνική του cell popping, αλλά η αποθεραπεία είναι κουραστική και χρονοβόρα), τα δαγκώματα και οι μπουνιές στον εαυτό μου, αλλά το χαράκωμα με εκφράζει περισσότερο. Και μ'αρέσουν και τα σημάδια. Αλλά εύχομαι να μπορούσα να τα κάνω πιο βαθιά... Καμιά φορά εντείνω τον πόνο ρίχνοντας οινόπνευμα στις φρέσκιες πληγές και περιμένω μέχρι να καταλαγιάσει το τσούξιμο...

Οι λόγοι;

Διάφοροι... Ανάλογα την περίπτωση. Συνήθως είναι για να τιμωρήσω τον εαυτό μου ή για να μην ξεσπάσω σε κάποιον άλλον ή για να αποσπαστώ από τον ψυχικό πόνο καθώς επικεντρώνομαι στον σωματικό. Τρόπος έκφρασης. Με εκφράζει.
Αρρωστημένο; Ίσως... Welcome to my world...

Η διαδικασία;

Πρώτα θέλω ένα μέρος που θα είμαι μόνη μου. Δε θέλω να με αποσπάσει κανείς και τίποτα. Αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας η σκατένια ψυχολογική διάθεση και το εργαλείο της καταστροφής. Και χαρτί.
Ξεκινάω κοιτάζοντας το χέρι μου, αποφασίζοντας το μέρος στο οποίο θα ξεκινήσω, κοιτάζοντας τα ήδη υπάρχοντα σημάδια μου για να κάνω την αρχή κάπου που δεν υπάρχει ήδη σημάδι και το "χαλάσω". Ξεκινάω με την πρώτη χαρακιά με το ξυράφι... Η καρδιά μου αυτόματα χτυπάει πιο γρήγορα και η ανάσα μου είναι ρηχή. Συνηθίζω τον πόνο και συνεχίζω σιγά σιγά με τρεις ή τέσσερις ακόμα, μέχρι που αρχίζει να τρέχει το ξυράφι γρήγορα, σαν από μόνο του, χωρίς να κάνει διακρίσεις στα σημεία. Κάθετα, οριζόντια, διαγώνια... Κοιτάζω το δέρμα μου να σκίζεται και μικρές σταγόνες αίματος να σχηματίζονται σαν υπνωτισμένη... Συχνά τεντώνω και το δέρμα για να βγει περισσότερο αίμα... Πάντα αισθάνομαι καλύτερα βλέποντας το αίμα... Είναι απελευθερωτικό... Για κάποιον αρρωστημένο λόγο, αισθάνομαι σχεδόν περήφανη όταν βγαίνει πολύ αίμα... Συνεχίζω. Πονάω. Μικραίνει ο συναισθηματικός πόνος, μουδιάζει... Μεγαλώνει ο σωματικός πόνος... Καλύτερα. "Το μη χείρον βέλτιστον" δε λένε; Τελείωνω. Σκουπίζω το αίμα. Πονάω. Συνήθως, μέχρι να τελειώσω έχει ξεκινήσει το επόμενο βήμα. Το τρέμουλο. Το χέρι μου μετά το χαράκωμα τρέμει και είναι αδύναμο, δεν μπορώ να κάνω πολλά με αυτό. Το αίμα αρχίζει να πήζει. Από υγρό γίνεται γλίτσα και από γλίτσα ξερό. Αν τεντώσω το δέρμα μου τώρα, ραγίζουν τα ξεραμένα κομμάτια αίματος και το δέρμα που είναι ήδη πολύ ερεθισμένο πονάει πολύ περισσότερο. Έχω προσέξει ότι πολλές φορές σε αυτό το σημείο παίρνω μερικές πιο βαθιές ανάσες. Ηρεμώ. Μερικές φορές βάζω το χέρι μου κάτω από τη βρύση για να ξεπλύνω υπολείμματα αίματος. Μετά πρέπει να ηρεμήσω περισσότερο. Συνήθως ξαπλώνω, προσέχοντας να μην πιέζεται το χέρι μου.

Ναι, πάντα ηρεμώ περισσότερο μετά από αυτό...