Το Λακωνίζειν Εστί Φιλοσοφείν...

Κάποια στιγμή την ώρα που έλιωνα στο Dreamweaver μετά από αϋπνία και πολλή κούραση, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο μου ήρθε στο μυαλό η φράση "Το Λακωνίζειν Εστί Φιλοσοφείν".
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο είχα πολύ καιρό να ακούσω τη φράση αυτή, αλλά το σημαντικότερο, είχα πολύ περισσότερο καιρό να δω τη φράση να γίνεται πράξη!


Χωρίς να θέλω να εξαιρέσω τον εαυτό μου (στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι, άλλωστε) όλοι, και όταν λέω "όλοι" εννοώ ΌΛΟΙ έχουμε την τάση και τη συνήθεια να το... ξεφτιλίζουμε τελείως...


Λάθος πρώτο: Λέμε πέντε (ή παραπάνω) φορές το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια.


Λάθος δεύτερο: Κάνουμε μια τεράαααστια και ανούσια εισαγωγή πριν περάσουμε στο κυρίως θέμα (που αποτελείται απο δύο προτάσεις συνήθως, το πολύ).


Λάθος τρίτο: Γεμίζουμε το λόγο μας με δικαιολογίες ("Μα, ήταν μια στιγμή αδυναμίας", "Μα, δεν το εννοούσα", "Μα, κυρία, ο Αζόρ μου έφαγε την εργασία, δεν είναι ότι δεν την έκανα..", "Δεν είναι αυτό που νομίζεις" κλπ). Αυτές οι δικαιολογίες είναι περιττές, γιατί ούτως ή άλλως δεν τις πιστεύει κανείς.


Λάθος τέταρτο: Μιλάμε για μεγάααα..............άαααααα.............άααααλο χρονικό διάστημα χωρίς να εχουμε κάτι ουσιαστικό να πούμε.


Λάθος πέμπτο: Αποφεύγουμε συγκεκριμένα θέματα προσπαθώντας να γυρίσουμε τη συζήτηση αλλού, και πάνω στην (υπερβολική) προσπάθεια να τα προσπεράσουμε φλυαρούμε ασυνάρτητα.


Λάθος έκτο: Γκρινιάζουμε. Πολύ. Ας πούμε τα παράπονα μας μια-δυο φορές να τα βγάλουμε από μέσα μας, αλλά δεν είναι ανάγκη να πρήζουμε τους πάντες λέγοντας δυσάρεστα πράγματα που στο κάτω κάτω δεν θέλουν να ακούσουν.


Λάθος έβδομο: Μιλάμε βαρετά. Η ομιλία από μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Χρειάζεται την έκφραση! Όταν κάποιος έχει την ίδια έφραση και τον ίδιο τόνο φωνής όταν λέει "Ναι!" και όταν λέει "Όχι..." αισθάνεται ασυνείδητα πως κάτι λείπει και ως συνέπεια αντί να προσθέσει αυτό που λείπει, βάζει παραπάνω από αυτό που είναι περιττό (λόγιααα). Ας χρησιμοποιήσουμε όλοι τα μάτια μας, το πρόσωπό μας και ό,τι άλλο έχουμε και ας μην επιβαρύνουμε άλλο τη λεκτική διατύπωση!


Λάθος όγδοο: Χρησιμοποιούμε λέξεις υπερβολικές, που αντικατοπτρίζουν μια κατάσταση παραφουσκωμένη (για να μην πω έξω από τα όρια) και όχι ως έχει. Αργότερα, όταν ζήσουμε την υπερβολική κατάσταση δεν έχουμε λόγια να την περιγράψουμε και λέμε ασυναρτησίες, γιατί οι λέξεις πλέον έχουν χάσει τη σημασία τους. Παράδειγμα: Είμαστε χαρούμενοι, αλλά δηλώνουμε ευτυχισμένοι. Όταν ξαφνικά είμαστε ευτυχισμένοι πώς θα το χαρακτηρίσουμε χωρίς να ακουστεί σαν το προηγούμενο; Είσαι στεναχωρημένος και δηλώνεις "σε κατάθλιψη". Αν πέσεις όντως σε κατάθλιψη και οι άλλοι με το "κατάθλιψη" καταλαβαίνουν "στεναχωρημένος", πώς θα τους δώσεις να καταλάβουν την ακριβή φάση στην οποία βρίσκεσαι; Η Ελληνική γλώσσα είναι πλούσια σε λέξεις και διαβαθμίσεις. Για αλλαγή πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να μετριάσουμε την αλόγιστη και ανώριμη χρήση της γλώσσας (και αυτή τη στιγμή αναφέρομαι σε οποιαδήποτε γλώσσα, όχι μόνο την Εληνική).


Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν κάποιος στριμώχνεται ή ξεμένει από δικαιολογίες, ξαφνικά του φεύγει εντελώς η όρεξη να μιλήσει! Πόσο ανούσιο και "παρτακίστικο" είδος είμαστε εμείς οι άνθρωποι...


Ας βρούμε κάτι πιο σοβαρό και δημιουργικό να ασχοληθούμε παρά να ξοδεύουμε την ενέργειά μας φλυαρώντας. Ας Λακωνίσουμε.