Φεύγοντας από το Παλαιό Φάληρο, πέρασα ένα υπέροχο πρωινό... Έφυγα 5:20 από το σπίτι και περίμενα το τραμ. Ήταν σκοτεινά έξω. Άναψα ένα τσιγάρο και άνοιξα ένα ενδιαφέρον βιβλίο και ξεκίνησα την εισαγωγή. Η ησυχία που "ακουγόταν" ήταν εκκωφαντική. Μου αρέσει η ησυχία. Εκτιμώ τη σιωπή και το σκοτάδι. Αρετές παραμελημένες... Όλα ακούγονται πιο έντονα και οι σκέψεις μου είναι καθαρότερες. Έδιωξα κάτι που ήθελα, αλλά με τυραννούσε... Περίμενα τον πόνο... Δεν ερχόταν. Μέσα μου καλυτέρευα χωρίς να ξέρω το γιατί και χωρίς να το ελέγχω. Ταυτιζόμουν με τους ήρωες ταινίας που έχουν δεινοπαθήσει και στο φινάλε φαίνονται να προχωράνε και κάθε βήμα τους δίνει παραπάνω δύναμη και ευτυχία. Μέσα στη σιωπή ακούστηκε ο ήχος του αναπτήρα που άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Πώς μου αρέσει αυτός ο ήχος! Φύσηξα τον καπνό προς τα πάνω και κοίταξα τον πίνακα που έδειχνε πότε θα περνούσε το επόμενο τραμ. Δεκατρία λεπτά ακόμα. Υπό άλλες συνθήκες θα βαριόμουν και μόνο στην ιδέα. Σήμερα ευχαριστήθηκα το τσιγάρο και τη σιωπή χαζεύοντας τις βρώμικες ράγες μπροστά μου. Αισθανόμουν ανάλαφρη μέσα στο σκοτάδι...
Από το παράθυρο του τραμ χάζευα τη θάλασσα. Φαινόταν δύσκολα, ο ήλιος δεν είχε ακόμα σηκωθεί. Η θάλασσα είναι από τις μεγάλες μου λατρείες. Τόσο αθώα και επικίνδυνη... Ζωογόνα και θανάσιμη... Γαλάζια, μα και μαύρη... Μου αρέσει να βυθίζομαι ολόκληρη μέσα στο νερό, να γίνομαι ένα με αυτό. Αισθάνομαι ότι είναι η φύση μου υγρή. Άλλωστε όλοι από έναν σάκο γεμάτο υγρό γεννιόμαστε. Ζωή μέσα από το νερό. Μακάρι να ήμουν μέσα στη θάλασσα τώρα... Να ένιωθα το νερό να με ακουμπάει παντού και, σχεδόν μαγικά, να με πηγαίνει σε μια άλλη διάσταση, εξωπραγματική... Έναν κόσμο στον οποίο υπάρχουν γοργόνες...
Ξύπνησα από τις σκέψεις μου. Έφτασε στο τέρμα του ο "Αριστοτέλης". Φορτώθηκα τα πράγματά μου και ξεκίνησα για τη γέφυρα. Δεν την ανέβηκα αμέσως, δεν μπόρεσα. Με σταμάτησε ένας υπέροχος ροζ ουρανός με λευκά σύννεφα σε ασύμμετρα σχέδια. Έμεινα εκεί για μερικά λεπτά να τον θαυμάζω. Τράβηξα 3 φωτογραφίες που δυστυχώς αδικούσαν πολύ αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου... Η πρώτη σουβλιά στη μέση μου με τρύπησε σαδιστικά και μάζεψα τα πράγματά μου και ανέβηκα τα σκαλιά ακολουθώντας τη διαδρομή για το τρένο.
Τη διαδρομή από Φάληρο προς Θησείο την είχα κάνει ελάχιστες φορές, πριν αρκετά χρόνια. Ο,τι έβλεπα από τα παράθυρα του τρένου ήταν σαν να το έβλεπα πρώτη φορά και τα περίεργα μάτια μου τραβούσαν νοητηκές φωτογραφίες αχόρταγα. Κάπου στο Μοσχάτο είδα στα αριστερά μου δύο χελιδόνια (δε βλέπεις χελιδόνια κάθε μέρα...) να πετάνε μαζί πάνω από μια αμυγδαλιά... Μου αρέσουν οι αμυγδαλιές... Τα ανθάκια τους είναι γοητευτικά και τέλεια φτιαγμένα... Τα χελιδόνια χόρευαν στον αέρα και στροβιλίζονταν σαν τη σπείρα του DNA. Συνέχισα τη διαδρομή μου μέχρι το Νέο Ηράκλειο χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα.
Έκατσα σε ένα γωνιακό τυροπιτάδικο στην πλατεία του Νέου Ηρακλείου να ξεκουράσω τη μέση μου που με έσκιζε αλύπητα. Ήπια μια ζεστή σοκολάτα και έφαγα ένα κουλούρι με τυρί Philadelphia με μπόλικο σουσάμι και τα ευχαριστήθηκα τόσο πολύ! Συνέχιζε να μου κάνει εντύπωση που ο ανείπωτος πόνος που περίμενα να έρθει δεν είχε εμφανιστεί... Περίμενα μια δυστυχία γνώριμη, που έχω ξαναζήσει, αλλά πάντα πονάει το ίδιο... Δεν εμφανίστηκε. Αντί για αυτό, αισθανόμουν ανακούφιση, μια όμορφη διάθεση και ατέλειωτη όρεξη για ζωή! Απέναντι είχε 2 ανθισμένες αμυγδαλιές, υπέροχες! Τί όμορφα δέντρα... Πέταξε ένα τόσο δα πουλάκι, νομίζω σπουργίτι ήταν, και τα εύθραυστα πέταλα σχημάτισαν μια βροχή πέφτοντας τόσο εύκολα... Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το πουλάκι πέταξε και άφησε άλλη μια βροχή από πεταλάκια που σύντομα θα μαραίνονταν... Ο ήλιος είχε ανεβεί λίγο ψηλότερα. Νομίζω ήταν 7 ή 7:30. Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τη μέρα που είχα απολαύσει τόσο πολύ τα μικρά, απλά, αλλά τόσο όμορφα πράγματα... Απολάμβανα κάθε γουλιά από τη σοκολάτα μου, κάθε τζούρα από τα τσιγάρα μου και χάζευα τον σκύλο που μισοκοιμόταν στο γρασίδι... Έφτασα σε μια κατάσταση σχεδόν θολής νιρβάνας. Είχα χαθεί σε μια απόλαυση που δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω...
Κατά τις 8 ήμουν σπίτι μου. Η μέση μου πονούσε ανελέητα, αλλά δε με ενοχλούσε πια... Πιστεύω στα σημάδια και ήξερα ότι αυτή ήταν η πρώτη μέρα μιας καινούριας ζωής... Έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα ευτυχισμένη...
Από το παράθυρο του τραμ χάζευα τη θάλασσα. Φαινόταν δύσκολα, ο ήλιος δεν είχε ακόμα σηκωθεί. Η θάλασσα είναι από τις μεγάλες μου λατρείες. Τόσο αθώα και επικίνδυνη... Ζωογόνα και θανάσιμη... Γαλάζια, μα και μαύρη... Μου αρέσει να βυθίζομαι ολόκληρη μέσα στο νερό, να γίνομαι ένα με αυτό. Αισθάνομαι ότι είναι η φύση μου υγρή. Άλλωστε όλοι από έναν σάκο γεμάτο υγρό γεννιόμαστε. Ζωή μέσα από το νερό. Μακάρι να ήμουν μέσα στη θάλασσα τώρα... Να ένιωθα το νερό να με ακουμπάει παντού και, σχεδόν μαγικά, να με πηγαίνει σε μια άλλη διάσταση, εξωπραγματική... Έναν κόσμο στον οποίο υπάρχουν γοργόνες...
Ξύπνησα από τις σκέψεις μου. Έφτασε στο τέρμα του ο "Αριστοτέλης". Φορτώθηκα τα πράγματά μου και ξεκίνησα για τη γέφυρα. Δεν την ανέβηκα αμέσως, δεν μπόρεσα. Με σταμάτησε ένας υπέροχος ροζ ουρανός με λευκά σύννεφα σε ασύμμετρα σχέδια. Έμεινα εκεί για μερικά λεπτά να τον θαυμάζω. Τράβηξα 3 φωτογραφίες που δυστυχώς αδικούσαν πολύ αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου... Η πρώτη σουβλιά στη μέση μου με τρύπησε σαδιστικά και μάζεψα τα πράγματά μου και ανέβηκα τα σκαλιά ακολουθώντας τη διαδρομή για το τρένο.
Τη διαδρομή από Φάληρο προς Θησείο την είχα κάνει ελάχιστες φορές, πριν αρκετά χρόνια. Ο,τι έβλεπα από τα παράθυρα του τρένου ήταν σαν να το έβλεπα πρώτη φορά και τα περίεργα μάτια μου τραβούσαν νοητηκές φωτογραφίες αχόρταγα. Κάπου στο Μοσχάτο είδα στα αριστερά μου δύο χελιδόνια (δε βλέπεις χελιδόνια κάθε μέρα...) να πετάνε μαζί πάνω από μια αμυγδαλιά... Μου αρέσουν οι αμυγδαλιές... Τα ανθάκια τους είναι γοητευτικά και τέλεια φτιαγμένα... Τα χελιδόνια χόρευαν στον αέρα και στροβιλίζονταν σαν τη σπείρα του DNA. Συνέχισα τη διαδρομή μου μέχρι το Νέο Ηράκλειο χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα.
Έκατσα σε ένα γωνιακό τυροπιτάδικο στην πλατεία του Νέου Ηρακλείου να ξεκουράσω τη μέση μου που με έσκιζε αλύπητα. Ήπια μια ζεστή σοκολάτα και έφαγα ένα κουλούρι με τυρί Philadelphia με μπόλικο σουσάμι και τα ευχαριστήθηκα τόσο πολύ! Συνέχιζε να μου κάνει εντύπωση που ο ανείπωτος πόνος που περίμενα να έρθει δεν είχε εμφανιστεί... Περίμενα μια δυστυχία γνώριμη, που έχω ξαναζήσει, αλλά πάντα πονάει το ίδιο... Δεν εμφανίστηκε. Αντί για αυτό, αισθανόμουν ανακούφιση, μια όμορφη διάθεση και ατέλειωτη όρεξη για ζωή! Απέναντι είχε 2 ανθισμένες αμυγδαλιές, υπέροχες! Τί όμορφα δέντρα... Πέταξε ένα τόσο δα πουλάκι, νομίζω σπουργίτι ήταν, και τα εύθραυστα πέταλα σχημάτισαν μια βροχή πέφτοντας τόσο εύκολα... Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το πουλάκι πέταξε και άφησε άλλη μια βροχή από πεταλάκια που σύντομα θα μαραίνονταν... Ο ήλιος είχε ανεβεί λίγο ψηλότερα. Νομίζω ήταν 7 ή 7:30. Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τη μέρα που είχα απολαύσει τόσο πολύ τα μικρά, απλά, αλλά τόσο όμορφα πράγματα... Απολάμβανα κάθε γουλιά από τη σοκολάτα μου, κάθε τζούρα από τα τσιγάρα μου και χάζευα τον σκύλο που μισοκοιμόταν στο γρασίδι... Έφτασα σε μια κατάσταση σχεδόν θολής νιρβάνας. Είχα χαθεί σε μια απόλαυση που δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω...
Κατά τις 8 ήμουν σπίτι μου. Η μέση μου πονούσε ανελέητα, αλλά δε με ενοχλούσε πια... Πιστεύω στα σημάδια και ήξερα ότι αυτή ήταν η πρώτη μέρα μιας καινούριας ζωής... Έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα ευτυχισμένη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου