Κάθε τόσο παίζουμε κάτι σαν παιχνιδάκι. Δίνουμε ο ένας στον άλλον τυχαίες λέξεις και πρέπει με αυτές να φτιάξει ο καθένας μια ιστορία.
Λίστα με λέξεις:
Πένα Κοχύλι Ροοστάτης (ποτενσιόμετρο) Ανεμιστήρας Αδιάθετη (θηλ.) Προορισμός Χαλούμι Στόχος Διαφαινόμενο/η Αισχύλος Συνδρομή
Η Ιστορία
Ήταν βράδυ και έβρεχε. Τα αυτοκίνητα με είχαν κάνει λούτσα κάτω από την ομπρέλα και τα νεύρα μου ζαρτιέρες. Ξαφνικά πέρασα μπροστά από ένα επιβλητικό κτίριο με μια πινακίδα ψηλά, που έλεγε "Ίδρυμα Αισχύλος". Δεν είχα ιδέα τι ήταν, αλλά μπήκα μέσα μπας και στεγνώσω λίγο. Δεν υπήρχε καθόλου κόσμος μέσα. Προχώρησα προς τα μέσα, σε έναν μακρύ διάδρομο που οδηγούσε σε μια τεράστια πόρτα. Αφήνοντας πίσω μου μια διακεκομμένο γραμμή από σταγόνες που έσταζαν από τα ρούχα μου, μπήκα μέσα.
Το δωμάτιο ήταν γεμάτο περίεργα μηχανήματα. Ένας ανεμιστήρας από εδώ, ένας ανεμιστήρας από εκεί, παντού ροοστάτες, μοχλοί και κουμπιά. Υπήρχε και μια μικρή οθόνη, μέσα από την οποία φαινόταν η εξής πρόταση: "Το κοχύλι είναι ο στόχος". Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή σειρήνα και εγώ, από την τρομάρα μου, έπεσα κάτω. Βοήθησε και το γεγονός ότι το νερό που έσταζε από τα ρούχα μου είχε κάνει λιμνούλα κάτω από τα πόδια μου. Βλαστήμησα. Καθώς πήγαινα να σηκωθώ, στήριξα το χέρι μου σε ένα τραπέζι και κατά λάθος πάτησα δύο κουμπιά. Άρχισαν να στροβιλίζονται όλα, και η διαφαινόμενη απειλή έκανε όλη μου τη ζωή να περάσει από μπροστά μου...
Ξύπνησα, ούτε και εγώ ξέρω πόση ώρα αργότερα, σε ένα λευκό, μαλακό πάτωμα και μου μύριζε αόριστα κάτι αλμυρό. Από πάνω μου έβλεπα συννεφιασμένο ουρανό, φωτεινό, αλλά δεν υπήρχε πουθενά ο ήλιος, πράγμα περίεργο, γιατί δεν υπήρχαν πουθενά βουνά ή δέντρα για να τον κρύβουν. Μέχρι να σηκωθώ όρθια κατάλαβα ότι το "πάτωμα" ήταν μια απέραντη έκταση από χαλούμι. Αντί για χώμα ή άμμο, όλο το έδαφος ήταν χαλούμι. Αυτό εξηγούσε και τη μυρωδιά. Κοίταξα γύρω γύρω και είδα μια παραλία πιο πέρα. Πλησίασα έχοντας μια υποψία που τελικά αποδείχτηκε αληθινή. Η θάλασσα ήταν από άλμη. Έβλεπα μικρά κοχυλάκια γύρω γύρω και θυμήθηκα αυτό που είχα δει στην οθόνη νωρίτερα, και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν ήταν νορμάλ.
Ξαφνικά δημιουργήθηκε μια ρωγμή στο χαλουμένιο έδαφος και ένα λουλούδι από ροκφόρ φύτρωσε πολύ γρήγορα και εβγαλε ένα τεράστιο μπουμπούκι. Το μπουμπούκι άνοιξε σιγά σιγά τα πέταλά του, και από μέσα ξεπρόβαλε μια πένα με μεταλλική μύτη. Πήγα να την αγγίξω, αλλά εκείνη "πήδηξε" στο άσπρο έδαφος και άρχισε να γράφει με μαύρο μελάνι πάνω στο χαλούμι. "Αύριο θα είσαι αδιάθετη". Λογικό, σκέφτηκα. Πλησίαζαν οι μέρες της περιόδου μου. Αλλά η πένα πού το ήξερε; Αποφάσισα να το προσπεράσω, γιατί αυτό ήταν το λιγότερο με όλα όσα μου έχουν συμβεί τα τελευταία λεπτά. Είπα στην πένα "Το κοχύλι είναι ο στόχος". Μου ζωγράφισε ένα βέλος. Ακολουθώντας την πορεία του βέλους, βρήκα ένα κοχύλι. Αυτό, ευτυχώς, δεν ήταν φτιαγμένο από χαλούμι.
Λίστα με λέξεις:
Πένα Κοχύλι Ροοστάτης (ποτενσιόμετρο) Ανεμιστήρας Αδιάθετη (θηλ.) Προορισμός Χαλούμι Στόχος Διαφαινόμενο/η Αισχύλος Συνδρομή
Η Ιστορία
Ήταν βράδυ και έβρεχε. Τα αυτοκίνητα με είχαν κάνει λούτσα κάτω από την ομπρέλα και τα νεύρα μου ζαρτιέρες. Ξαφνικά πέρασα μπροστά από ένα επιβλητικό κτίριο με μια πινακίδα ψηλά, που έλεγε "Ίδρυμα Αισχύλος". Δεν είχα ιδέα τι ήταν, αλλά μπήκα μέσα μπας και στεγνώσω λίγο. Δεν υπήρχε καθόλου κόσμος μέσα. Προχώρησα προς τα μέσα, σε έναν μακρύ διάδρομο που οδηγούσε σε μια τεράστια πόρτα. Αφήνοντας πίσω μου μια διακεκομμένο γραμμή από σταγόνες που έσταζαν από τα ρούχα μου, μπήκα μέσα.
Το δωμάτιο ήταν γεμάτο περίεργα μηχανήματα. Ένας ανεμιστήρας από εδώ, ένας ανεμιστήρας από εκεί, παντού ροοστάτες, μοχλοί και κουμπιά. Υπήρχε και μια μικρή οθόνη, μέσα από την οποία φαινόταν η εξής πρόταση: "Το κοχύλι είναι ο στόχος". Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή σειρήνα και εγώ, από την τρομάρα μου, έπεσα κάτω. Βοήθησε και το γεγονός ότι το νερό που έσταζε από τα ρούχα μου είχε κάνει λιμνούλα κάτω από τα πόδια μου. Βλαστήμησα. Καθώς πήγαινα να σηκωθώ, στήριξα το χέρι μου σε ένα τραπέζι και κατά λάθος πάτησα δύο κουμπιά. Άρχισαν να στροβιλίζονται όλα, και η διαφαινόμενη απειλή έκανε όλη μου τη ζωή να περάσει από μπροστά μου...
Ξύπνησα, ούτε και εγώ ξέρω πόση ώρα αργότερα, σε ένα λευκό, μαλακό πάτωμα και μου μύριζε αόριστα κάτι αλμυρό. Από πάνω μου έβλεπα συννεφιασμένο ουρανό, φωτεινό, αλλά δεν υπήρχε πουθενά ο ήλιος, πράγμα περίεργο, γιατί δεν υπήρχαν πουθενά βουνά ή δέντρα για να τον κρύβουν. Μέχρι να σηκωθώ όρθια κατάλαβα ότι το "πάτωμα" ήταν μια απέραντη έκταση από χαλούμι. Αντί για χώμα ή άμμο, όλο το έδαφος ήταν χαλούμι. Αυτό εξηγούσε και τη μυρωδιά. Κοίταξα γύρω γύρω και είδα μια παραλία πιο πέρα. Πλησίασα έχοντας μια υποψία που τελικά αποδείχτηκε αληθινή. Η θάλασσα ήταν από άλμη. Έβλεπα μικρά κοχυλάκια γύρω γύρω και θυμήθηκα αυτό που είχα δει στην οθόνη νωρίτερα, και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν ήταν νορμάλ.
Ξαφνικά δημιουργήθηκε μια ρωγμή στο χαλουμένιο έδαφος και ένα λουλούδι από ροκφόρ φύτρωσε πολύ γρήγορα και εβγαλε ένα τεράστιο μπουμπούκι. Το μπουμπούκι άνοιξε σιγά σιγά τα πέταλά του, και από μέσα ξεπρόβαλε μια πένα με μεταλλική μύτη. Πήγα να την αγγίξω, αλλά εκείνη "πήδηξε" στο άσπρο έδαφος και άρχισε να γράφει με μαύρο μελάνι πάνω στο χαλούμι. "Αύριο θα είσαι αδιάθετη". Λογικό, σκέφτηκα. Πλησίαζαν οι μέρες της περιόδου μου. Αλλά η πένα πού το ήξερε; Αποφάσισα να το προσπεράσω, γιατί αυτό ήταν το λιγότερο με όλα όσα μου έχουν συμβεί τα τελευταία λεπτά. Είπα στην πένα "Το κοχύλι είναι ο στόχος". Μου ζωγράφισε ένα βέλος. Ακολουθώντας την πορεία του βέλους, βρήκα ένα κοχύλι. Αυτό, ευτυχώς, δεν ήταν φτιαγμένο από χαλούμι.
Το μάζεψα από κάτω και το έβαλα στο αυτί μου να δω αν ακουγόταν η (αλμυρή) θάλασσα. Μόλις το πλησίασα πάνω μου, αυτό άρχισε να απορροφάει όλο το νερό από τα ρούχα μου, αφήνοντάς με επιτέλους στεγνή. Μετά άρχισε να μεγαλώνει και με ρούφηξε σε μια δίνη που με έκανε να επιστρέψω πίσω στο δωμάτιο με τους ροοστάτες και τους ανεμιστήρες. Αναλογίστηκα λίγο όσα είχαν συμβεί. Το κοχύλι είναι ο στόχος; Και το μόνο που έκανε ήταν να με στεγνώσει; Ο στόχος μου ήταν να στεγνώσω από τα νερά της βροχής; Αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου; Σοκαρίστηκα...
Γύρισα προς την κεντρική είσοδο από όπου είχα μπει, και δεξιά μου, λίγο πριν την πόρτα είχε ένα κουρί με δωρεές στο Ίδρυμα Αισχύλος. Άφησα τη (γενναία) συνδρομή μου, άφησα την ομπρέλα πίσω μου, και ξαναβγήκα στη βροχή, προσπαθώντας να βρω έναν νέο προορισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου