Tristessa

Tristessa… Σημαίνει Θλίψη... Η λέξη πήρε το όνομά της από μια όμορφη κοπέλα που την έλεγαν έτσι... Είχε πολύ μακριά, εβένινα μαλλιά, 2 ασημένια μάτια και χειλάκια όμορφα,  κόκκινα, έτοιμα να τα φιλήσεις.  Το δέρμα της ήταν λευκό, το σώμα της είχε καμπύλες  και συνήθως φορούσε λευκά ρούχα. Κάποτε αγάπησε έναν άντρα. Δεν είχε εμπειρίες και έτσι δεν ήξερε πώς να φερθεί για να τον κερδίσει. Προσπάθησε πολύ. Ίσως υπερβολικά. Δεν είχε φίλους να την προειδοποιήσουν και δεν ήθελε να ακούσει τη μητέρα της που της έλεγε να τον προσέχει γιατί φαινόταν κακός άνθρωπος. Τελικά γνωρίστηκαν. Τη μέρα που του πρωτομίλησε έτρεμε η φωνή της. Σιγά σιγά άρχισε να την προσέχει ο άντρας εκείνος. Εκείνη αισθανόταν μια φλόγα να φουντώνει μέσα της. Μια φλόγα που ξεπερνούσε οτιδήποτε άλλο είχε νιώσει ποτέ. Η Tristessa είχε αναλωθεί ολοκληρωτικά από αυτό το τόσο κυριευτικό συναίσθημα. Ξυπνούσε με τη σκέψη του και κοιμόταν με την εικόνα του στη φαντασία της. Όταν τελικά του είπε πως είναι ερωτευμένη μαζί του, εκείνος την κοίταξε με βλέμμα λάγνο, κάτι που η Tristessa ως άπειρη κοπέλα δεν αναγνώρισε. Εκείνος την πήρε σπίτι του, της έκανε πράγματα που δεν της είχε ξανακάνει κανείς μέχρι τότε. Έζησε μαζί του την απόλυτη ηδονή. Έζησε για λίγες ώρες την απόλυτη ευτυχία. Μετά δεν τον ξαναείδε ποτέ. Πέρασε καιρός, έψαξε και ρώτησε παντού, αλλά είχε εξαφανιστεί. Και αυτό το πάθος που κάποτε την έκανε ευτυχισμένη άρχισε να μετατρέπεται σε οργή... Ορκίστηκε αν τον ξαναδεί να τον βασανίσει και να τον σκοτώσει για το κακό που της έκανε. Απελπίστηκε και η οργή έγινε ατόφια δυστυχία... Πέταξε όλα τα λευκά ρούχα που είχε και δεν τα ξαναφόρεσε ποτέ. Μαύρα ήταν όλα τα ρούχα που θα φορούσε από εδώ και πέρα. Από τη θλίψη της, και χωρίς να καταλαβαίνε ότι δεν έφταιγε η ίδια άρχισε να αυτοτιμωρείται. Άρχισε να χαράζει το σώμα της. Είχε γεμίσει σημάδια από χαρακιές παντού. Έβγαλε το δεξί της μάτι και της έμεινε ένα κάθετο σημάδι στη θέση του, που ξεκινούσε από το φρύδι και τελείωνε στο μάγουλο. Το αριστερό της μάτι έχασε τη λάμψη του γιατί η Tristessa, βιώνοντας την απόλυτη θλίψη και ανείπωτο πόνο, δε σταμάτησε ποτέ να κλαίει...